ภิณไลย์ญารู้สึกหวั่นกลัว เธอสั่นสะท้านขึ้นมาในบางครั้งรู้สึกว่าชีพจรเต้นแรง เธออยากอาเจียนเป็นเพราะความอัดอั้นความหวาดหวั่นแต่ไม่สามารถหลีกหนีจากสภาวะที่ต้องเผชิญนี้ได้ นิโคลัสพาเธอกับโซอี้ไปที่ร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่งซึ่งที่นั่นก็มีคาเฟ่เล็ก ๆ อยู่แถวชานเมืองในพื้นที่ที่สงบและผู้คนไม่พลุกพล่าน พอไปถึงที่ร้านโซอี้ก็รีบวิ่งเข้าไปและเลือกขนมเค้กก่อนหันมาถามภิณไลย์ญาที่เดินตามหลังมาว่า
“คุณน้าเนเน่ขา อยากกินอะไรไหมคะเดี๋ยวหนูจะสั่งให้”
“คุณน้าเนเน่ยังไม่หิวเลยค่ะยังไม่อยากกินอะไรเลยตอนนี้”
“ว้า...แย่จัง แล้วแบบนี้หนูก็ต้องกินขนมคนเดียวสิคะ”
“เอาอย่างนี้ไหมล่ะโซอี้ เดี๋ยวแดดี๊จะสั่งขนมแล้วพวกเราก็กลับไปกินที่บ้านกัน”
นิโคลัสก้าวเข้ามาและเสนอความเห็นทำให้โซอี้ปรบมือชอบใจพร้อมทั้งพูดว่า
“แบบนั้นก็ได้ค่ะ สั่งขนมไปเยอะ ๆ เลย กว่าจะถึงบ้านคุณน้าเนเน่ก็คงหิวพอดี”
โซอี้ปรบมือชอบใจในขณะที่ภิณไลย์ญ
