“มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน...ไม่ใช่เลย” เสียงสั่นเครือก่อนปล่อยโฮออกมาอีกคำรบ ภิณไลย์ญาร้องไห้เหมือนเด็ก มันฉุดกระชากความรู้สึกของนิโคลัสจนเขาแทบจะทนเห็นสภาพของเธอตอนนี้ไม่ได้ หน้างามซีดขาวเหมือนกระดาษเปื้อนคราบน้ำตา ผมเผ้ายุ่งเหยิงและแววตาของเธอบอกให้รู้ว่าเจ็บช้ำอย่างถึงที่สุด นี่เขาทำอะไรลงไป นิโคลัสขบกรามเบา ๆ ดึงเธอเข้ามาแนบอกกว้างเคร่งเครียดด้วยมัดกล้ามและเอ่ยเสียงเนิบลง
“คุณปฏิเสธมันไม่ได้หรอก เป็นความรับผิดชอบที่คุณต้องทำตามสัญญา”
“ถ้าหมดหนี้เมื่อไหร่...ฉันจะไป...ไปจากคนใจร้ายอย่างคุณ” ภิณไลย์ญาสะอื้น เธอต้องยอมจำนนต่อนิโคลัสในที่สุด สำหรับเธอมันคือความพ่ายแพ้ไม่มีสิ้นสุด หากทว่าสำหรับเขาแล้วมันคือจุดเริ่มต้นของความน่าหวาดหวั่นต่อสิ่งที่เขาพยายามปฏิเสธมันมาตลอดชีวิต...สิ่งที่เรียกว่าความรัก
คฤหาสน์ซาเวียร์เวลา 1 นาฬิกา
นิโคลัสก้าวออกมาจากห้องของภิณไลย์ญาก่อนที่เขาจะปิดประตูลงอย่าง
