ตอนที่ 22 การกลับมาพบกันของเราสามคน
“หม่ามี้ หม่ามี้ นั่นตัวอาไร้ ตัวอะไร วู้วววว หม่ามี้ ดูสิ หม่ามี้ดู๊...” สองมือป้อม ๆ จับหน้าปุณณดาหันไปยังรูปปั้นยักษ์ตัวใหญ่ ตั้งอยู่ภายในสนามบินแห่งชาติสุวรรณภูมิ
“ครับลูก หม่ามี้เห็นแล้ว”
“มันคือตัวอะไรหม่ามี้ ขอปินปินไปดูใกล้ ๆ อีกนิดหน่อย ได้
อะเปล่า” เจ้าจิ๋วจอมป่วนวิ่งไปยืนแหงนคอมองยักษ์ด้วยความสนอกสนใจ
“มันคือไจแอนด์ไงครับปินปิน ที่เมืองไทยเขาเรียกว่ายักษ์ ปินปินกลัวยักษ์หรือเปล่า ดูสิมันมีเขี้ยวอันใหญ่ ถือกระบองเอาได้
ตีเด็กดื้อด้วยเลยนะ” นทีลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่จำนวนสองใบ มาวางไว้ใกล้ ๆ จากนั้นย่อตัวลงไป อุ้มเอาหลานชายสุดที่รักขึ้นมา
ชี้นิ้วให้ดูเขี้ยวยาวโง้ง กับกระบองสีทองลวดลายวิจิตร ซึ่งยักษ์ใหญ่ถือเอาไว้ในมือ
“อืมมมม ปินไม่กลัวเลย เพราะว่าปินปินไม่เด็กดื้อ” นิ้วชี้สั้นจิ้มลงไปตรงข้างขมับเล็กทำท่าคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยความมั่
