“ความฝังใจบางอย่าง…ใช่ว่าจะลืมได้ง่ายๆนะลูก บางครั้งเราอาจต้องใช้เวลาทั้งหมดของชีวิตเพื่อลืมมัน” น้ำเสียงของรำเพยมีความดื้อรั้นจนรู้สึกได้ มือเรียวไล้ลูบเบาๆลงบนแพรผมสีดำสยายของลูกสาวด้วยความรักใคร่เอ็นดู เธอรู้ว่าลูกแอนนาเป็นห่วง จากนั้นทั้งสองก็สวมกอดกันอีกครั้ง
“ชอบไหมคะแม่…?” หญิงสาวกล่าว พลางชำเลืองไปที่โต๊ะหนังสือตรงมุมห้องนอน ใกล้ๆกับชั้นวางหนังสือ แลเห็นหนังสือนิยายโรมานซ์วางเรียงซ้อนกันอยู่หลายเล่ม
ที่แอนนาถาม เธอหมายถึงโน๊ตบุ๊คที่เพิ่งซื้อมาให้เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา มันยังคงถูกทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ เหมือนกับวันแรกที่เธอเอามาให้ จากสถาพที่เห็น ก็เดาได้ว่าแม่ของเธอคงยังไม่ได้แตะต้องมันเลยด้วยซ้ำ
“ชอบจ้ะ…แต่แม่ยังไม่ได้ลองใช้งานมันเลย” เธอตอบลูกสาว
แม้ครอบครัวนี้จะเหลือกันอยู่เพียงสองคน ทว่าแม่ลูกคู่นี้ก็ไม่ได้เจอหน้ากันทุกวัน หลังจากแอนนาตัดสินใจไปเช่าคอนโดอยู่ใกล้ๆกับที่ทำงาน
