เมื่อเจอคำถามของกัญญ์วราภูเมฆาก็นิ่งไปชั่วครู่ทำให้คนที่รอฟังคำตอบรู้สึกใจเสียขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
“พี่ภูไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ”
“อย่าใจร้อนสิ พี่กำลังคิดว่าเริ่มชอบตั้งแต่ตอนไหน”
“แล้วตอนไหนคะ” เธอถามด้วยความตื่นเต้นเพราะถ้าเขากำลังคิดนั่นก็หมายความว่าชอบเธอขึ้นมาบ้างแล้ว
“น่าจะเป็นช่วงที่พี่โดนแทงนั่นแหละ ใบตองทำให้พี่รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว”
“เวลาคนเจ็บป่วยก็มักจะอ่อนไหวง่ายๆ”
“บอกไม่ถูกเหมือนกันนะ พี่ว่าพี่ชอบที่เห็นใบตองอยู่ใกล้ ชอบที่ได้คุยกับใครสักคนได้ทุกเรื่อง เวลาทำงานกลับมาที่ห้องแล้วมีคนทำอาหารไว้รอ มีคนถามว่าเหนื่อยไหมพี่ว่ามันรู้สึกดีมากๆ”
ภูเมฆาพูดทุกอย่างออกไปตามที่ตนเองรู้สึกและนั่นก็ทำให้คนที่นอนหนุนตักอยู่ยิ้มจนตาหยี
“ดูท่าจะง่วงแล้วใช่ไหม”
“นิดหน่อยค่ะ”
“วันนี้คงเหนื่อยมาก พี่ว่าจะให้แช่เท้าในน้ำอุ่นเพราะวันนี้เดินเยอะมากแต่ดูแล้วใบตองคงไม่อยากลุกแล้วใช่ไห
