เครื่องบินลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิในเวลาเกือบจะห้าทุ่มและกว่าจะรอรับกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยกลับถึงคอนโดก็ตีสอง
กัญญ์วรามาถึงก็รีบอาบน้ำและเข้านอนเพราะทั้งง่วงทั้งเพลียแต่ยังไม่ทันหลับสนิทก็รู้สึกได้ว่าเตียงนอนยุบตัวลง
“พี่ภูมานอนเบียดหนูทำไมคะ” กัญญ์วราถามออกไปแต่ตัวเองกลับขยับเข้าหาความอบอุ่น
“ก็อยากนอนด้วย หลับนะครับพี่ง่วงแล้ว” เขากอดกระชับร่างเล็กๆ เข้าหาตัวจูบเบาๆ บนหน้าผากมนก่อนจะหลับตาลงเพราะความเหนื่อยและง่วง
กว่าทั้งสองคนจะตื่นก็เป็นสายๆ ของอีกวันซึ่งคนที่ตื่นก่อนก็เป็นกัญญ์วราเพราะต้องรีบมาทำอาหารให้เขาตามหน้าที่
“จะรีบไปไหนพี่ยังง่วงอยู่เลย”
“หนูจะไปดูว่าในตู้พอมีอะไรทำเป็นอาหารเช้าได้ไหม”
“หนูหิวเหรอ”
“เปล่าค่ะ หนูจะทำให้พี่”
“อย่าเพิ่งทำเลยเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวออกไปกินข้างนอกก็ได้”
“ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ภูยังไม่หิวหนูขอรื้อกระเป๋าก่อนนะคะตอนออกไปข้างนอกจะได้เอาของฝากลง
