“เหมาะกับหนูมากๆ เลยนะ” ภูเมฆาจับมือเล็กที่มีแหวนสวมอยู่ขึ้นมาดูระหว่างที่เดินออกจากร้าน
“สวยมากและแพงมากด้วยค่ะ แล้วแบบนี้หนูจะกล้าใส่ไหมล่ะคะ ถ้าหายขึ้นมาล่ะแย่เลยนะคะ หนูว่ากลับถึงห้องแล้วเก็บไว้ดีกว่า”
“แต่พี่อยากให้ใส่นะ หายก็แค่ซื้อใหม่คนอื่นเห็นจะได้รู้ว่าหนูมีแฟนแล้ว”
พอได้ฟังเหตุผลของเขาหัวใจเธอก็พองโต ถึงไม่เคยได้ยินคำบอกรักแต่การแสดงออกของเขาทำให้เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้เขาน่าจะเปิดใจกับตนเองแล้ว
“ค่ะ หนูจะใส่ไว้ตลอดเลย”
“ดีมากครับ พี่ว่าเราไปหาข้าวกินกันดีกว่า”
“ได้ค่ะ หนูก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”
ทานอาหารเสร็จแล้วก็พากันไปซื้ออาหารสดสำหรับเตรียมอาหารระหว่างที่กำลังเลือกซื้ออยู่หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาทักทายภูเมฆา
“ภู ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
“ครับ”
“มาซื้อของเหรอคะ พอจะมีเวลาว่างไหมศิอยากคุยด้วยนิดหน่อย”
“ผมไม่สะดวกคุยครับสิ”
“แต่ศิคุยเรื่องบ้านจัดสรรที่กำลังจะประมูล”
“
