“เอ่อ…ใช่ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก
“ขอบคุณมากนะครับที่คอยช่วยเหลือภรรยาของผม” วูล์ฟเอ่ยพลางโน้มตัวลงไปประคองร่างเพรียวระหงให้ลุกขึ้น ก่อนจะโอบเอวบางไว้อย่างหลวมๆ
“ภรรยา!” แม่บ้านวัยกลางคนทวนคำหน้าตื่น ดวงตาเหลือกถลน
“ใช่ครับ มะลิร้อย แอนเดอร์ตัน ภรรยาของผม เอาเป็นว่าผมจะเพิ่มเงินพิเศษให้ป้าก็แล้วกันนะครับ ในฐานะที่ป้าคอยช่วยเหลือภรรยาของผม แต่เธอคงไม่ได้มาทำงานที่นี่อีกแล้ว เพราะผมแค่ให้เธอมาหาอะไรทำสนุกๆ อย่างที่เธอต้องการเท่านั้น และนี่ก็ถึงเวลาหมดสนุกของเด็กดื้อแล้ว”
วาจาที่ได้รับฟังทำให้มะลิร้อยอ้าปากค้าง กระทุ้งศอกแหลมๆ ใส่หน้าท้องแบนราบ ทำเอาเขาถึงกับหลุดเสียงร้องอุ้บออกมา แต่ต้องรีบปรับท่าทางให้เป็นปกติ เพราะไม่อยากหลุดฟอร์มต่อหน้าพนักงาน จนมะลิร้อยต้องเงยหน้าย่นจมูกใส่ เขาพูดเอาดีเข้าตัวจนน่าหมั่นไส้ ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่แกล้งให้เธอมาทำงานเป็นแม่บ้าน ก่อนที่จะโดนเขา
