-27-
ไรม์เดินกลับไปบอกข่าวดีกับนายใหญ่ด้วยท่าทางร้อนรน ไม่ได้สนใจบาดแผลจากกระสุนปืนที่ถากเข้าแขนเลยสักนิด
"เฮ้ย พี่ไรม์แขนพี่ไปโดนอะไรมา" หนึ่งในลูกน้องถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจที่เห็นรุ่นพี่เดินแขนอาบเลือดมา
"ไม่มีอะไร พวกมึงไปเก็บของ กูหาข้าวกับที่นอนให้พวกมึงได้ละ" พูดจบไรม์ก็เดินแยกออกไปหานายใหญ่ที่อยู่เต็นท์อีกฝั่งทันทีปล่อยให้ลูกน้องที่เหลือยืนงงกันเป็นแถวแต่ถึงอย่างนั้นก็แยกย้ายไปเก็บของตามคำสั่ง
"นายครับ"
"มีอะไร" มาร์ตินเงยหน้ามองไรม์ลูกน้องคนสนิทด้วยใบหน้าอิดโรยจากอากาศที่หนาวเหน็บ "แขนมึงไปโดนอะไรมา"
"โดนยิงครับ" ไรม์ตอบเสียงเรียบราวกับเป็นเรื่องปกติ "แต่ช่างมันเถอะครับ นายรีบเตรียมตัวเถอะครับนายหญิงให้นายเข้าไปพักในบ้านได้แล้วครับ"
"มึงว่าไงนะ" มาร์ตินแทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจึงถามย้ำอีกครั้ง
"เมื่อกี้ผมแอบเข้าไปหานายหญิงที่บ้านมาเลยถูกยิง ผมบอกนายหญิงว่านายไม่สบา
