ยศสรันมีสีหน้าดีขึ้น แล้วให้ข้อมูลเกี่ยวกับเด็กๆ รวมถึงเรื่องที่พวกแกต้องเจอเวลาไปโรงเรียน แม่ของแกจะได้เข้าใจและสงสารลูกมากๆ”
“เธอรู้ไหม ลูกกลับจากโรงเรียนมาร้องไห้ประจำว่าโดนเพื่อนล้อ เพราะคนอื่นเขามีแม่ไปรับที่โรงเรียน แต่ลูกของเรามีแค่คนขับรถกับพี่เลี้ยง”
เปมนีย์ฟังเขาแล้วคิดตาม “เด็กๆ น่าสงสารจัง”
หากไม่ติดการประชุมที่ยืดเยื้อยศสรันถึงจะมีเวลาไปรับลูก ซึ่งส่วนใหญ่แล้วด้วยตำแหน่งเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่งานของเขามันจึงล้นมือ
ยศสรันยังเล่าต่อ “แล้วรู้ไหม ก่อนนอนทุกคืนลูกอยากมีแม่คอยเล่านิทานให้ฟัง นอนคุยกันจนหลับตามประสาผู้หญิง ไม่ใช่ว่าฉันเองจะทำหน้าที่พ่อและแม่ในคนเดียวไม่ได้นะ แต่บางเรื่องลูกก็อยากที่จะทำกับแม่เท่านั้น ลูกแค่อยากสัมผัสความรู้สึกของคนมีแม่ แต่ฉันก็เข้าใจเธอ ตอนนี้เธอมีชีวิตใหม่ที่ดีแล้ว เรื่องอะไรจะมาจมปลักกับฉันและลูก แถมเป็นลูกที่เธอไม่ได้อุ้มท้องมาด้วย” ยศสรันพู
