เปมนีย์ทบทวนทุกอย่างก็เพื่อลูก “เอ่อ…ก็ได้ค่ะตามนั้น แต่คุณต้องสัญญานะว่าระหว่างเรา...จะไม่มีอะไรเกินเลยเด็ดขาด” เปมนีย์พูดขึ้นด้วยความเขินอาย เพราะรู้ว่ายศสรันเป็นยังไง ช่วงที่เธออยู่ในความอุปถัมภ์ของเขา
ยศสรันสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธอแดงก่ำ ยิ่งมองยิ่งดูน่ารักเหลือเกิน “ได้ ฉันให้สัญญา ถ้าเธอไม่ได้เรียกร้องฉันก็จะไม่ทำ เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน”
เปมนีย์ได้ยินแล้วก็อดจะมองค้อนเขาไม่ได้ แต่ไม่อยากพูดอะไรมาก จึงแปลี่ยนไปคุยเรื่องลูก “ค่ะ ถ้าเราได้ข้อสรุปแล้ว อย่างนั้นฉันว่าเราขึ้นห้องไปดูลูกกันเถอะค่ะ เกิดเธอตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอคุณกับฉันจะยิ่งไปกันใหญ่” เปมนีย์พูดขึ้น ก่อนจะเดินนำเขากลับไปที่ห้องของลูก
ห้องพักฟื้นผู้ป่วย โรงพยาบาล
“คุงพ่อกับคุงแม่ไปไหนมาคะ” เมื่อเปิดประตูเข้ามาหญ้าหวานก็ลืมตาแป๋วเรียกคนทั้งคู่ทันที ยศสรันรู้เลยว่าลูกสาวคงกังวลกลัวแม่หนีไปสำรวจดาวอังคารอีกครั้ง
