ห้องประธานบริษัท
พริ้มเพรานำอุปกรณ์ที่จำเป็นในการทำแผลเข้ามาให้เปมนีย์ทำแผลให้เขาพยายามเบามือที่สุด “ถามจริงเถอะค่ะ แล้วคุณยศไม่อายเหรอคะถ้าคนอื่นเขารู้ว่ายีนส์เป็นแค่ลูกคนงานที่บริษัทนี้ เพราะถ้าเป็นพนักงานเก่าแก่ที่นี่บางคนรู้จักพ่อของยีนส์ อาจเคยพบยีนส์มาก่อน”
“ใครจะคิดยังไงก็ช่าง ลูกคนงานไม่ใช่คนหรือไง ฉันชอบที่เธอเป็นเธอแบบนี้ ไม่เกี่ยวว่าเธอเป็นลูกใคร ฐานะทางบ้านเป็นยังไง ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงที่ฐานะ ไม่ได้อวดรวยนะ แต่ฉันมีเงินมากพอจะเลี้ยงดูคนที่ฉันรักได้ ไม่ต้องการเงินจากคนรักสักนิด”
“คุณยศ!” เปมนีย์รู้สึกเขินไปหมด แต่ก็ช่วยเขาทำแผลจนเสร็จเรียบร้อย
ยศสรันตั้งใจไว้ตั้งแต่เช้าแล้วว่าวันนี้เขาจะไปรับลูกๆ ที่โรงเรียน จึงบอกเลขาฯ ว่าจะกลับก่อน แล้วให้แจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่าต่อไปนี้เขาไม่อนุญาตให้ไอ้เสี่ยสัญชัยเหยียบย่างเข้ามาที่บริษัทนี้อีก หากมันโผล่หัวมาให้จับมันโยนออกไป
