ทว่าเสียงเล็กๆ นั้นปลุกเขาให้หยุดคิดเรื่องเปมนีย์และกลับมาสนใจเจ้าของเสียง “คุงพ่อขา” เสียงของหญ้าหวานทำให้ยศสรันออกจากภวังค์ เห็นหน้าลูกสาวคนนี้ทีไรก็เหมือนได้เห็นหน้าเปมนีย์ทุกที ทำให้ยิ่งคิดถึงมากขึ้นไปอีก
“หือ ว่าไงครับคนเก่ง นอนไม่หลับเหรอ” ยศสรันเพิ่งกล่อมลูกนอนตะกี้ ยี่หวาหลับไปแล้ว เพราะวันนี้แฝดพี่ตัวรุมๆ เหมือนไม่ค่อยสบาย เขาจึงให้กินยาแล้วพาเข้านอนเร็วกว่าปกติ แต่จู่ๆ หญ้าหวานแฝดน้องก็ลืมตามองหน้ายศสรันด้วยแววตาเศร้า
“หนูนอนไม่หลับค่ะ หนูคิดถึงคุงแม่จัง” หญ้าหวานพูดน้ำตาซึม
“โถลูก ตอนนี้ก็มีพ่ออยู่นี่ไง” ยศสรันลูบหัวปลอบใจลูก
“หนูอยากให้คุงพ่อซื้อยานอวกาศไปรับคุงแม่ที่ดาวอังคารกลับมาหาพวกเราได้ไหม”
ยศรันพูดไม่ออก ไม่รู้จะบอกลูกอย่างไร “แต่ก่อนเราสามคนพ่อลูกก็อยู่กันได้ พ่อสัญญาว่าพ่อจะดูแลหนูสองคนอย่างเต็มที่เหมือนเดิม” เขาดึงหญ้าหวานเข้ามากอด รู้สึกสงสารลูกเหลือเกิน ตัวเข
