ที่บ้านพักของเปมนีย์ คืนนี้ยศสรันกลับมาเห็นภาพที่คุ้นตาอีกครั้ง สี่คนพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันบนเตียง หญิงสาวเล่านิทานให้ยี่หวากับหญ้าหวานฟัง เรื่องหนูน้อยไม้ขีดไฟ เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศคืนหิมะตก ส่วนยศสรันได้แต่นอนอยู่ข้างๆ พร้อมกับอมยิ้มอย่างมีความสุข
“หนูดีใจจังเลยค่ะ ที่วันนี้คุงแม่เล่านิทานให้ฟัง” หญ้าหวานพูดพร้อมกับหันไปกอดเปมนีย์
“ถ้าอย่างนั้น คืนนี้หนูจะนอนหลับฝันดีใช่ไหมคะคุงพ่อ” ยี่หวาหันไปกอดยศสรัน เปมนีย์ลูบหัวลูกๆ ทั้งสองคน
“งั้นตอนนี้รีบนอนนะจ๊ะ ดึกมากแล้ว” เปมนีย์พูดขึ้นก่อนจะจุ๊บที่หน้าผากยี่หวาสลับกับหญ้าหวานเบาๆ
“ขอพ่อจุ๊บด้วยนะครับ” ยศสรันหันไปจุ๊บหน้าผากยี่หวากับหญ้าหวานอย่างเท่าเทียมกัน
จากนั้นเสียงเล็กๆ ก็พูดเชียร์ “คุงพ่อกับคุงแม่จุ๊บกันบ้างสิคะ” ประโยคนั้นของหญ้าหวานทำให้เปมนีย์ถึงกับหน้าแดงทันที
“เอ่อ…นอนได้แล้วลูก รีบนอนนะ พรุ่งนี้เราจะได้ตื่นมาเจอกันไงคะ” เปมนี
