เขาไม่ต้องการให้บรรยากาศภายในรถเงียบจนดูห่างเหิน“เป็นไงบ้างครับ เลี้ยงยี่หวากับหญ้าหวานสนุกไหม” ยศสรันเอ่ยถามเปมนีย์ขึ้นหลังจากที่เมีโอกาสได้อยู่บนรถด้วยกันสองต่อสอง แม้ว่าจะอยู่ร่วมบ้านกัน แต่เปมนีย์ให้ความสนใจลูกๆ ตั้งแต่ลูกตื่นจนหลับทำให้พ่ออย่างเขาแทบจะหาเวลาส่วนตัวเข้าใกล้แม่ของลูกไม่ได้เลย
“ก็ดีนะคะ ฉันไม่คิดเลยว่าการเลี้ยงลูกจะสนุกและก็เหนื่อยไปพร้อมๆกันขนาดนี้” เธอพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย
“ถ้าสนุกงั้นคุณอยากอยู่กับฉันแล้วก็ลูกด้วยกันแบบนี้ตลอดไปไหม” ยศสรันลองถามหยั่งเชิงเธอดู
“คุณยศก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อสักวันหนึ่งคุณเองก็ต้องมีชีวิตของคุณ ส่วนฉันเองก็ต้องไปมีชีวิตของตัวเอง” เปมนีย์พูดขึ้น แวบหนึ่งยศสรันเห็นสายตาเศร้าของเธอ
“ชีวิตแบบที่ฉันต้องการในเวลานี้ ก็คือการมีเธออยู่ด้วยนะ” ยศสรันพูดขึ้นจากใจจริง หวังอยากให้เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขาบ้าง
“โธ่ คุณยศอย่ามาพูดติดตล
