บทที่ 6 แค้น!!!
1156 คำ
บทที่ 6
แค้น!!!
ต้องบอกว่าวันนี้ทั้งวันฉันเจอหน้าพี่ลีอองกับพี่อองรีทั้งวันนี่ก็บ่ายโมงกว่าแล้วพวกเขาทั้งสองยังวนเวียนอยู่ตรงตึกบัญชีที่ฉันเรียนอยู่ พวกเขาทำงานก่อสร้างขนาดโดนแดดมีเหงื่อท่วมตัวอย่างหล่อสมาร์ตหุ่นดีไม่รู้ว่าเอาเวลาที่ไหนไปเข้าฟิตเนสกัน
"มุกไปซื้อน้ำให้หน่อยดิเอาเงินที่ไอ้ลีอองไปซื้อนะกระเป๋าตังค์ฉันอยู่ในรถ"
พี่อองรีตะโกนข้ามฝั่งมาแต่ฉันทำเป็นหูทวนลมมองนกมองยอดไม้นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าไปมาจนก้อนดินก้อนเล็กๆ ลอยข้ามมาเฉี่ยวหัวฉันไปนิดเดียว
"พูดได้ยินไหมไปซื้อน้ำให้หน่อย!"
"เออก็ได้ไหนล่ะตังค์ฉันไม่ออกให้นะ"
"ก็บอกว่าเอาเงินที่ไอ้ลีอองไปซื้อ เร็วๆ หิวน้ำจะตายอยู่แล้ว!"
ฉันเดินกระทืบเท้าข้ามมาหาพี่ลีอองเพื่อหยิบกระเป๋าสตางค์ในกางเกงเดินเข้าโรงอาหารไปซื้อน้ำเปล่า 2 ขวดเป๊ปซี่ 2 ขวดสปอนเซอร์ 2 ขวดแล้วก็ขนมของฉันเกือบ 300 บาทฉันเดินหอบหิ้วของพะรุงพะรังก่อนจะส่งถุงน้ำให้พวกเขาทั้งสองคน
"เอาไปแบ่งกันนะ"
ทั้งสองมองมาที่ถุงขนมฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินข้ามถนนพร้อมกับถุงขนมถุงใหญ่ๆ มานั่งทานอย่างใจเย็นนั่งไขว่ห้างเปิดถุงขนมน้ำเป๊ปซี่นั่งดูหนุ่มๆ วิศวะทำงานกันอย่างขะมักเขม้นบอกตรงๆ ว่าโคตรฟินเลย
ถึงเวลาพักทั้งสองก็เดินข้ามมานั่งกับฉันเขานั่งประกบฉันข้างซ้ายข้างขวาแล้วหยิบถุงขนมที่ฉันซื้อมาด้วยเงินของพวกเขาเปิดทานกันหน้าตาเฉยหน้าด้านจริงๆ คนพวกนี้
"กล้าดียังไงเอาเงินฉันไปซื้อขนมให้ตัวเอง?"
"คิดเสียว่าเป็นค่าจ้างก็แล้วกันนะพี่ลีอองเงินแค่ 200-300 ทำเป็นงกไปได้"
"กว่าจะเสร็จคงอีกเป็นเดือน"
ฉันนั่งฟังพี่อองรีอธิบายงานเกี่ยวกับการทำศาลามันดูเหมือนง่ายนะแค่มีเสาสี่เสามีหลังคาแต่พอได้ฟังมันยากมากเลยวัสดุอุปกรณ์ต่างๆ นักศึกษาวิศวะก็ใช่ว่าจะทำเป็นทุกคนบางคนมาเรียนเพราะต้องการวิชาความรู้ไปประกอบอาชีพบางคนก็เรียนเพื่อความเท่แต่อย่างพวกพี่สองคนครอบครัวทำกิจการเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์มีบริษัทรับเหมาก่อสร้างทั้งคอนโดบ้านจัดสรรครอบครัวของเขาเป็นคนทำเองทั้งหมดไม่แปลกถ้าจะเรียนวิศวะด้านนี้เพื่อไปประกอบอาชีพในอนาคต
ส่วนฉันการเรียนบัญชีก็เพื่อต่อยอดธุรกิจของตัวเองครอบครัวของฉันหลักๆ เลยก็คือกิจการเพชรพลอยจินดาร้านจิวเวลรี่ของคุณแม่ที่มีมากกว่า 10 สาขาในทวีปเอเชียมันอาจจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนักแต่รายได้ของมันบอกตรงๆ ว่ากินชาตินี้ก็คงไม่หมดทรัพย์สมบัติของคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายก็มีมากมายทั้งที่ดินต่างจังหวัดรวมทั้งที่ดินในกรุงเทพฯ ที่คุณพ่อกับคุณแม่ตัดสินใจปล่อยเช่าดีกว่าปล่อยร้าง
"เย็นนี้กินอะไรดีคิดหรือยังยัยแว่น"
ฉันหันไปมองพี่ลีอองเรื่องอาหารเย็นมันกลายเป็นหน้าที่ของฉันเหรอฉันต้องดูแลเรื่องอาหารการกินของทุกคนจริงดิ
"ฉันมีนัดกับเพื่อนแล้วพวกพี่หากินเองสิปกติกินยังไงสั่งข้าวมากินไม่ใช่หรือไง?"
"ฉันกินข้าวกล่องทุกวันจนหน้าจะเป็นผัดกะเพราอยู่แล้วเรื่องอาหารการกินเธอก็รับผิดชอบไปฉันจะให้เงินเดือน เดือนละ 3,000 บาท"
"เดี๋ยวกูช่วยมึง 1,500 บาทไอ้ลีอองคนละครึ่ง"
"ถุ้ย! 3,000 เอาตรงๆ นะซื้อหมูเห็ดเป็ดไก่ก็หมดแล้วจ้าถ้าจะงกขนาดนี้หากินเองเนอะ!"
ชีวิตอนาคตบอกเลยพังพินาศฉันไม่สามารถอยู่กับสองคนนี้ได้แน่หล่อแต่งกให้เงินเดือนฉัน 3,000 บาทฉันไปเที่ยวกับเพื่อนกินอาหารมื้อนึงก็ 5,000-6,000 แล้วค่ะ
"ตามใจ"
ทั้งสองคนถูกเรียกไปประชุมงานอีกครั้งก่อนจะลงมือเคลียร์สถานที่สำหรับทำศาลาหลายสิบหลังส่วนฉันมีเรียนอีก 1 ชั่วโมงจะได้กลับไปพักเสียทีเบื่อที่สุดที่ต้องมานั่งเป็นทาสรับใช้ของทั้งสองคน
ถึงเวลานัดหมายฉันกับเพื่อนทั้งสองคนมีนัดกันไปนั่งทานชาบูใกล้ๆ มหาวิทยาลัยขณะที่ฉันกำลังเดินเม้าท์มอยกับเพื่อนๆ พี่ลีอองกับพี่อองรีก็มายืนรออยู่ด้านล่างเขามองมาที่ฉันแต่เดี๋ยวนะเปลี่ยนชุดตั้งแต่เมื่อไหร่อย่าบอกว่ามีชุดสำรองติดรถกันไว้ตลอดเวลา
"จะไปกินที่ไหนก็ไปด้วยกันเลยสิ"
"พี่อองรีพูดอะไรพวกฉันจะไปกินอะไรเกี่ยวอะไรกับพี่?"
"ไหนๆ จะไปกินแล้วก็ไปด้วยกันเลยเธอไม่ได้ทำข้าวเย็นให้ฉันไม่รู้จักหน้าที่มาอาศัยคอนโดของคนอื่นอยู่แท้ๆ"
"นี่พูดออกมาหน้าด้านๆ มันไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่ฉันต้องไปหากับข้าวกับปลาให้พี่กินห้องครัวพี่มีอะไรบ้างนอกจากน้ำปลากับน้ำตาล!"
"ก็มีตู้เย็นมีกระทะมีเตาแก๊สก็มีกาน้ำร้อนด้วยไมโครเวฟก็มีนะ"
"หึหึ"
ฉันหันไปมองหน้าพี่ลีอองเขาหัวเราะในสิ่งที่น้องชายพูดแต่กับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถามจริงอุปกรณ์ครบครันแต่ไม่มีเครื่องปรุงไม่มีเนื้อสัตว์ข้าวสารฉันก็ตักมาจากที่บ้านให้ตายเถอะฉันเบื่อ!
"เอางี้แกไม่ต้องโวยวายในฐานะที่พลอยเป็นคนเข้าครัวบ่อยมากที่สุดพลอยจะบอกอะไรพวกพี่นะคะเครื่องครัวต้องมีเครื่องปรุงให้ครบเนื้อหมูเนื้อไก่กุ้งปลาหมึกพวกพี่ชอบทานอะไรก็ต้องมีแช่เก็บเอาไว้ทำอาหารแต่พี่ไม่มีเครื่องครัวไม่มีเครื่องปรุงไม่มีวัตถุดิบอะไรเลยมันก็ต้องซื้อค่ะแล้วงบที่พี่บอกให้ 3,000 บาทมันไม่พอจริงๆ ค่ะ"
"ถ้าพูดอย่างน้องพลอยตั้งแต่ทีแรกพวกพี่ก็ไม่โวยวายหรอกครับถ้างั้นวันนี้ก็ไปกินข้าวด้วยกันเดี๋ยวพวกพี่เลี้ยงเองเสร็จแล้วเธอยัยแว่น! ไปห้างกับฉันเพื่อซื้อของเข้าใจไหม"
อยากจะเบะปากใส่พี่อองรีจริงๆ คนอะไรพลิกลิ้นเก่งชะมัดพูดกับฉันแทบจะแดกหัวแต่พอพูดกับเพื่อนฉันทำเสียงอ่อนเสียงหวานหืมมม
แค้นนน!!
- ผู้เขียน
