“พ่อก็ไม่รู้ อารดาคงให้ลูกน้องคอยตามพวกเราทุกฝีก้าว”
อารัญถอนหายใจแรงๆ ไม่รู้ว่าอดีตภรรยาจะตามรังควานอีกนานเท่าใด อยากเห็นเขาและลูกเจ็บปวดมากกว่าเดิมใช่หรือเปล่า พลางเหยียดยิ้มนึกสมเพชตัวเอง ไม่น่าเลือกภรรยาผิดเลย ทว่าก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้
อาชากลอกตาไปมา เขาชักเหนื่อยและเบื่อกับการเจอปัญหาเดิมๆ เพียงแต่ไม่อยากไปยุ่มย่ามด้วย ก่อนจะรู้สึกหนักใจมากกว่าเดิม
“พ่ออยากให้ใหญ่กับหนูข้าวระวังตัว”
“คุณพ่อก็เหมือนกันนะครับ”
อาชาบอกอย่างกังวล สำหรับเขาน่ะพอรับมือไหว นึกกลัวแต่บิดากับใครอีกคนที่อยู่ภายในห้อง ถึงจะพยายามวางเฉย แต่ก็ไม่ใช่จะดูดายยามมีภัย อีกอย่างภัยนี้มาจากตนเองจะมองข้ามไปไม่ได้
“ไม่ต้องห่วงพ่อ ลูกน้องของพ่อคอยดูอยู่ตลอด”
อารัญไม่มีทางชะล่าใจ รับรู้ดีว่าอดีตภรรยาสามารถทำได้ทุกอย่าง สภาวะอารมณ์ไม่ปกติอย่างนั้นคงไม่คิดถึงผู้อื่นนักหรอก เพราะถ้าคิดคงไม่กล
