พิษรัก วิวาห์ร้าว

ตอนที่ 5 ด้วยหัวใจไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่06

“ฉันไม่สน”

เพลิงพูดแค่ประโยคเดียวจากนั้นเดินไปขึ้นรถ ส่วนลูกน้องคนสนิทส่ายศีรษะไปมาพร้อมจำใจเดินไปทำหน้าที่นำพาคนเป็นนายกลับไปหาภรรยา...หรือเรียกว่าอดีตภรรยาน่าจะถูกกว่า ภายในใจอดสงสารพริมรตาไม่ได้ ไม่รู้เวรกรรมอันใดถึงต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้

-----------------

“ตะวัน”

เพลิงรีบสาวเท้าไวๆ ขึ้นไปบนห้องนอนหลังสั่งให้ลูกน้องบึ่งรถกลับบ้านด้วยความเร็ว เขาไม่อยากพลาดโอกาสจะได้เจอหน้าอดีตภรรยา หลังเกิดเรื่องหญิงสาวก็เอาแต่หนีหน้าพลางสืบเท้าเข้าไปประชิดตัวแล้วสวมกอดจากด้านหลังอย่างคิดถึง

“ตะวันแค่จะมาเก็บของที่เหลือ” เพียงตะวันบอกเสียงเรียบและพยายามไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เพลิงได้เห็นพร้อมพยายามจะขยับตัวออกห่าง

“อย่าไปเลยนะครับ ผมขอโทษ” แม้รู้สึกว่าสุดปลายมือจะเอื้อมถึง แต่อย่างไรเพลิงยังพยายามจะยื้อไว้สุดตัว เขาไม่ต้องการหย่าขาดจากภรรยา หัวใจยังเฝ้ารักและภักดีเสมอมา พลันนึกแค้นขึ้นทันใดและรับรองว่าชีวิตของพริมรตาจะอยู่อย่างไม่เป็นสุข

คนฟังยิ้มเศร้าแล้วสะบัดตัวออกห่าง ก่อนต้องหลบสายตาอ้อนวอน

“มันไม่มีความหมายอีกแล้วค่ะ” เธอไม่อยากทำเช่นนี้แต่ความอดทนไม่หลงเหลือแล้ว ก่อนจะเอ่ยถึงชนวนเหตุราวต้องการตอกย้ำ “ตะวันเคยเตือนคุณแล้วเรื่องเด็กคนนั้น” น้ำเสียงกระด้างขึ้นยามพูดถึงผู้หญิงอีกคน พลางเชิดหน้าขึ้นพร้อมกัดฟันแน่น

“แต่ผมถูกวางยา คุณก็รู้”

เขาผิดขอยอมรับแต่อยากให้เพียงตะวันเข้าใจในเหตุผล

“ค่ะ แต่ถ้าคุณรู้จักห้ามใจ มันก็คงไม่เป็นแบบนี้” เธอไม่อยากโทษเขาว่าผิด แต่ก็จำเป็นต้องทำ

“ผม...”

เพลิงเถียงไม่ออก ถึงจะมีเหตุผล ในคืนนั้นเขาเมามากจนคิดว่าผู้หญิงที่นอนรออยู่บนเตียงคือภรรยา ใครจะไปคิดว่าจะโดนเด็กในปกครองหักหลัง ความไว้เนื้อเชื่อใจช่างน่ากลัวเสียจริงๆ มันสามารถทลายปราสาทรักที่เขาก่อขึ้นอย่างแข็งแรงได้ภายในพริบตาเดียว

ชายหนุ่มเจ็บปวดหัวใจอย่างยิ่ง ไม่เคยอยากทำให้ภรรยานั้นหมดรักหรือว่าทรมาน แต่ตอนนี้ประหนึ่งยื่นมีดไปกรีดใจก้อนเล็กให้เลือดไหลทะลัก ก่อนเดินเข้าไปกุมมือเรียวไว้มั่นพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน

“ปล่อยตะวันค่ะ เราจบกันแล้ว” คราวนี้เพียงตะวันสะบัดมือออกอย่างแรงราวต้องการแสดงตัวชัดเจนว่าจบกันแล้ว ชายหนุ่มจึงแทบทรุดตัวลงกับพื้น เรี่ยวแรงของเขาแทบหมดลง แต่คงไม่เทียบเท่าใจที่เจ็บหนัก ลมหายใจขาดหายเป็นห้วงๆ

ตลอดระยะเวลาที่แต่งงานกันมาเขาไม่เคยนอกใจหรือว่าชายตามองหญิงอื่น แต่ทำไมสวรรค์ถึงเล่นตลกให้เกิดเหตุการณ์บ้าๆ ขึ้น

“อย่าลืมเรื่องวันหย่าของเราด้วย ไม่อย่างนั้นตะวันคิดว่าเราคงต้องไปเจอกันที่ศาล”

คนที่สูญเสียรักไปรู้สึกเหมือนเอาปลายเท้าขยี้ลงบนใจของตนเอง เขาแทบจะมองไม่เห็นความรักในแววตาคู่ใส ไม่นานเพียงตะวันก็ขยับตัวเดินออกจากห้องไม่อยากอยู่ต่อให้ทรมาน

“เรารักกันไม่ใช่หรือตะวัน” เพลิงครางถาม แต่ไม่มีถ้อยคำตอบกลับมา เพียงตะวันไม่แม้หันกลับมามองสามี เจ้าหล่อนก้าวเท้าออกไปอย่างมั่นใจและไม่คิดจะถอยหลังกลับมาที่นี่อีก

เพลิงมองภรรยาเดินจากไปเป็นจังหวะเดียวกับน้ำตาเอ่อล้นมานองหน้า ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครเพราะความรักของเพียงตะวันเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับเขาตลอดมาจึงรักษาไว้อย่างดีจากนั้นสองมือกำเป็นหมัด นัยน์ตาวาวโรจน์ประหนึ่งมีกองไฟสุมอยู่

‘เธอไม่ตายดีแน่พริมรตา’ เพลิงตะโกนก้องอยู่ภายในและเขาจะสั่งสอนผู้หญิงใจคดให้สาสมใจเลย คอยดู!!

ฟากร่างระหงที่ชายหนุ่มทิ้งมายกมือขึ้นสวมกอดตัวเอง ขณะสองเท้าค่อยๆ ก้าวออกจากห้องนั้นด้วยความหวาดกลัว หลังจากได้ยินเสียงรถคันโตแล่นจากไป เธอก็ปลดปล่อยน้ำตารินไหลมากกว่าเดิม

‘ทำไม ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเราด้วย’ พริมรตาร้องถามตัวเอง ก่อนจะรีบเดินออกจากโรงแรมแห่งนั้น สภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่น่ามองพร้อมก้มหน้าลงดับความอาย แต่เธอไม่มีวันหนีเขาพ้นเมื่ออยู่ร่วมชายคาเดียวกัน

-----------------