“เดี๋ยวนายลั่นกลับไปเอาเสื้อผ้าของใช้ที่บ้านนะ เอารถพิมพ์ไปเลย ทางนี้พิมพ์จะจัดการเรื่องห้องพักผู้ป่วยให้”
“ครับคุณพิมพ์ ขอบคุณมากนะครับ” นายลั่นรับคำอย่างรู้สึกสำนึกในบุญคุณของพิมพ์รพีพร
“น่าอิจฉาจำปาจัง มีคนที่รักมากขนาดนี้ จำปากับลูกต้องหายเร็วๆนะ” พิมพ์รพีพรนั่งมองร่างของจำปาที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพิเศษ แล้วรำพึงเบาๆ ถ้าเธอเป็นอะไรไปปลัดเมฆาจะร้องไห้อย่างนี้ไหมนะ
“เพลียจัง วันนี้เข้างานสายแน่ๆ ใครก็ไม่รู้ให้เรารอตั้งนาน” พีรพลพูดขึ้นลอยๆระหว่างขับรถไปยังบริษัทของตนในช่วงเช้า นิชาค้อนขวับวงใหญ่ให้สามี
“แล้วใครล่ะที่ทำให้หนุงหนิงต้องอาบน้ำใหม่”
“อะไรกัน จะมาโทษพีคนเดียวได้ไง หนุงหนิงนั่นแหละตัวดี ใครบอกให้หวานไปทั้งตัวเองล่ะ พีก็เลยอดใจไม่ไหว” นิชาหยิกสีข้างสามีเต็มแรง
“โอ๊ย!” คนถูกหยิกร้องโอดครวญเสียงดัง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
“ดูซิ หนุงหนิงมาช่วยงานวันแรกก็สาย เพราะ
