“เมรอได้ค่ะ” เมธาวียังดื้อดึง
“รอได้ตามสบายเลยนะเม แต่ตอนนี้เชิญเมไปรอข้างนอกก่อนนะ เพราะหนุงหนิงต้องปรึกษางานกับพีก่อนเข้าประชุมจ้ะ เอ่อ...เป็นข้อมูลลับของบริษัทน่ะ เมคงจะเข้าใจนะ” เมธาวีอ้าปากค้างหันไปขอความเห็นใจจากพีรพล แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะยิ้มอย่างเดียวเท่านั้น
“เอ่อ...เดี๋ยวเมจะรอที่ห้องรับรองนะคะ” เมธาวีลุกขึ้นยืนแล้วสะบัดหน้าเล็กน้อย ก่อนจะก้าวฉับๆออกจากห้องไป พีรพลหันไปสบตาภรรยาตัวเอง นิชายักไหล่ก้มทำงานต่อโดยไม่พูดอะไร
“เอ่อ...หนุงหนิงจ๊ะ วันนี้เรามีประชุมด้วยเหรอ แล้วหนุงหนิงมีอะไรจะปรึกษากับพีอะ” พีรพลถามด้วยน้ำเสียงเกรงๆ เพราะหน้าตาของภรรยาหลังจากที่เมธาวีออกไปแล้ว ช่างนิ่งเรียบดั่งทะเลสงบรอเวลาเกิดพายุลูกใหญ่
“ยังไม่รู้เหมือนกัน ขอเวลาคิดก่อนนะ”
“อ้าว!” พีรพลขมวดคิ้ว นิชายิ้มเล็กน้อยแล้วก้มหน้าทำงานต่อไป
สามสิบนาทีผ่านไป เมธาวีนั่งกระวนกระวายอยู่ในห้องรับรอง จนในที่สุ
