เสียงร้องเสียงครางเล็กๆของเธอดังเล็ดรอดออกมาอยู่ตลอดเวลา แต่นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครรู้ใครเห็นเลย ไม่นานกาหลงก็เกร็งไปทั้งตัวปลดปล่อยระบายความต้องการของเธอออกมา เธอก็กลับมาสวมเสื้อผ้าของตัวเองและคลุมร่างกายให้กับภีมะอีกครั้งก่อนที่จะขยับถอยออกไปนอนที่เตียงเล็กของเธอ
ภีมะค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อแสงโคมค่อยๆหลี่ดับลง เมื่อครู่เขารู้สึกตัวแล้ว แต่ไม่อยากให้กาหลงตกใจ เขาจึงพยายามระงับความรู้สึกลึกซึ้งและรักษาลมหายใจของตัวเองไว้ ให้เธอได้มีความสุข แต่ในขณะเดียวกันเขาก็อดเป็นกังวลกับพฤติกรรมแบบนี้ของกาหลงไม่ได้เช่นกัน
“นั่งพักตรงนี้แล้วกัน” นักรบเอ่ยพร้อมพยุงภีมะนั่งลงที่โขดหินริมหาด “นี่ผ่านมาแค่ไม่กี่วันเอง พ่อว่าภีมฟื้นตัวได้เร็วมากจริงๆ” ภีมะยิ้มและกวาดสายตามองไปยังผืนท้องทะเล วิธีการรักษาที่เขาได้รับจากกาหลงในทุกๆคืน ย่อมเอ่ยบอกใครไม่ได้
“พ่อครับ”
หืม? นักรบขานรับเสียงในคอสั้นๆ
“พ่อเล่าเรื่
