“ต่อจากนี้ไป นรารัตน์จะเป็นของเราสองคน” เหนือสมุทรเอ่ยกับณิชาที่ไม่มีสติ
ตุบ ตุบ เพล้ง เสียงข้าวของที่ถูกปาใส่ใครก็ตามที่พยายามจะมาวุ่นวายกับเธอ ณิชาเกลียดทุกคน กรี๊ดดดด ยามตื่นเธอเอาแต่กรีดร้อง
“ณิชา นี่พ่อนะ”
“พ่อ!!...หนูไม่ไหวแล้ว หนูไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว” ณิชาโผเข้ากอดพ่อในทันที ณรงค์พยายามดึงสติบุตรสาว เธอเป็นแบบนี้มาสามวันแล้ว เอาแต่ร้องไห้ พอร้องหนักๆเข้า เธอก็จำใครไม่ได้เลยรวมถึงเขาด้วย
“ไม่นะลูก...ณิชาพ่อรักหนู หนูรู้มั้ย พ่อเสียใจพ่อเคยเสียใจมาครั้งหนึ่งแล้ว อย่าให้พ่อต้องเสียใจแบบนั้นอีกเลย พ่อทนไม่ได้อีกแล้ว”
“พ่อ พี่ภีม ฮือออออ หนูรักเขา พ่อ...หนูหายใจไม่ออก ไม่มีเขาหนู....” ณิชาร่ำไห้อย่างไม่อาจทนต่อไปได้ เธอไม่เคยทนได้และไม่เคยพยายามจะทน หรือมีชีวิตต่อไปโดยยอมรับว่าภีมะไม่มีชีวิตแล้ว
“พ่อได้โปรด ให้หนูตายเถอะนะคะ พ่อ...” ณรงค์กอดบุตรสาวไว้แน่น เขาไม่ได้เล
