“ภีม” เสียงร้องที่บ่งบอกถึงความยินดี นักรบมองร่างกายที่ผ่ายผอมลงอย่างน่าสงสาร เขานั่งลงบนเตียงข้างกายบุตรชายที่ยังไม่มีสติเสียทีเดียว “แม่หมอ”
“เรียนนายท่าน คุณชายเริ่มรู้สึกตัวแล้ว แต่ร่างกายยังอ่อนเพลียมาก คงต้องให้เวลาคุณชายสักหน่อย”
“ดีดี ไม่รีบ แค่ฟื้นขึ้นมาได้ก็ดีแล้ว” นักรบกำมือที่เป็นกระดูก มากว่าผิวหนังสวยงามอย่างระมัดระวัง สองเดือนที่ภีมะไม่มีสติ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเขา ในภาพของหลายๆคน ต่างก็คิดว่าเขาไม่รักลูกคนนี้ รวมถึงภีมะเองด้วย แต่สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะภีมะคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
“ขอบใจมากนะกาหลง” กาหลงส่ายหน้าไปมา
“กาหลงเต็มใจค่ะ” นักรบมองใบหน้าเขินอายของกาหลงแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่ากาหลงพึงพอใจในตัวภีมะอย่างมาก ความรู้สึกแบบนี้เขายินดีอยู่แล้ว เพราะตลอดเวลากาหลงทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลภีมะมาโดยตลอด เธอไม่ได้ทำเพียงเพราะหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เ
