เธอเดินอย่างเชื่องช้าไปที่เตียงนอน เปิดไฟสลัวๆ แล้วหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่ ภาพสะท้อนตรงหน้าทำให้เธอชะงัก เสื้อผ้าที่สวมกลับมาอย่างลวกๆ ไม่อาจปกปิดร่องรอยสีแดงจางๆ ที่แต้มอยู่ตามลำคอและไหปลาร้าของเธอ นี่สินะรอยที่ใครๆ เรียกกันว่า คิสมาร์ก
“ไม่นะ” เสียงกระซิบสั่นพร่าเล็ดลอดจากริมฝีปากบาง พลอยใสยกมือขึ้นลูบเบาๆ ไปตามรอยเหล่านั้น แต่เมื่อเธอยิ่งแตะมันก็เหมือนตอกย้ำว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันคือเรื่องจริง ดวงตาของเธอพร่ามัวด้วยน้ำตาอีกครั้ง ภาพในหัวเริ่มย้อนกลับมาเป็นฉากๆ อ้อมกอดอุ่นที่โอบเธอไว้ เสียงทุ้มกระซิบข้างหู จูบเร่าร้อนที่ทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกาย และเสียงครางกนะเส่าของเขา มันเหมือนว่ายังดังอยู่ในหูของเธอ เธอต้องส่ายหัวแรงๆ เพื่อพยายามผลักภาพเหล่านั้นออกไปจากใจ
“ลืมสิเธอต้องลืมให้ได้พลอย” พลอยใสพยายามบอกกับตัวเอง เธอจะต้องลืมภาพนั้นให้ได้ แต่ยิ่งบอกตัวเองเท่าไหร่ ภาพจำกลับยิ่ง
