“ครูคงอยากไปจากที่นี่เร็วๆ” น้ำเสียงเจือแววเสียดาย สายตาโหยหาปิดไม่มิด
“ยอมรับค่ะว่าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว แต่...” ครูสาวถอนหายใจอย่างหนักหน่วง “แต่ก็ยังไปไม่ได้อยู่ดี พราวเพิ่งบรรจุได้สองเดือนกว่าเองค่ะ ถ้าจะทำเรื่องย้ายก็คงยากสักหน่อย เพราะไม่มีเส้นสาย”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ระหว่างที่ครูยังสอนอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ยอมให้หมาตัวไหนมาทำอันตรายครูได้อีก!!”
คำมั่นของเขาทำเธอใจเต้นหนักกว่าเดิม สายตาแน่วแน่จริงจังทำเธอระทวยไปทั้งใจ ตาแก่กำลังเป่ามนต์เสน่ห์ใส่เธออย่างนั้นหรือ
“ขอบคุณนะคะลุง พราวรู้สึกอบอุ่นใจมากเลยค่ะ งั้นขอพราวเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่งของลุงนะคะ”
เขาไม่อยากรับคำขอของหญิงสาวเลย เพราะยังไงก็ไม่มีทางมองเธอเป็นลูกเป็นหลานได้ !
เกือบตีหนึ่งแล้ว...แต่พราวพิรุณก็ยังข่มตาให้หลับไม่ได้เสียที นอนกระสับกระส่ายพลิกกายไปมาจนผ้าปูที่นอนยับยู่ เหงื่อซึมไปทั้งตัวทั้งที่อากาศเย็น นั่นเป็นเพราะจิ
