ราเมศอมยิ้ม เริ่มลงมือตักทอดมันกุ้งขึ้นมา เขาตักใส่จานให้สิตาลตามมารยาท
“ขอบคุณค่ะ” สิตาลบอกแล้วหยิบถ้วยเปล่ามาหนึ่งใบจากนั้นก็ตักแกงคั่วหอยขมใส่ชะอมส่งให้เขา “กินเยอะๆ นะคะ อาหารขึ้นชื่อของที่นี่ ถึงจะไม่ใช่หอยหวาน แต่หอยขมอาจทำให้คุณลืมหอยหวาน ลองชิมแกงคั่วหอยขมที่นี่ดูค่ะ อร่อยมาก”
ราเมศมองแกงคั่วหอยขมตรงหน้า เขาเคยกิน แต่ว่าทุกครั้งจะกินแบบที่เป็นตัวหอย ไม่ได้อยู่ในเปลือก มีคนแกะมาให้เสร็จสรรพ เขาเลิกคิ้วมองคนที่นั่งตรงข้ามว่าจะมาไม้ไหน
“ทำไมคะ ไหนบอกว่าชอบกินหอย คุณราเมศกินไม่ได้เหรอคะ”
“กินได้ครับ แต่ว่า” เขาหรี่ตาถาม วันนี้เขาสวมชุดสูทหล่อเนี้ยบ จะให้หยิบหอยขมขึ้นมาดูดๆ อมๆ หรือไง “อย่าบอกนะว่าจะให้ผมดูดหอยนี่ต่อหน้าคุณ”
สิตาลหน้าแดงนิดๆ เพราะคำพูดกำกวมของเขา พยายามไม่คิดตาม “ไม่ดูดแล้วจะกินยังไง ก็ไหนบอกว่ากินได้ทุกอย่าง ไหงกลายเป็นคนเรื่องมากขึ้นมาซะงั้น”
เขารู้เลยว่าสาวเจ้
