“ปาหนันเป็นน้องของปราบ ผมถือว่าเธอเป็นน้องสาวผมคนหนึ่ง” ราเมศแทรกทันที รีบมอบตำแหน่งน้องสาวให้เจ้าหล่อนเสีย ต่อไปปาหนันจะได้ไม่คิดเป็นอย่างอื่นกับเขาหรือพูดให้ใครเข้าใจผิดอีก เพราะอย่างไร เขาก็เอ็นดูปาหนันอยู่บ้างที่คอยช่วยดูแลนายแม่มาหยาอย่างดีมาตลอด
“น้องสาว” สิตาลคราง
“ใช่”
“ใช่ค่ะ วันนั้น ปาหนันแค่แกล้งพูดเล่น ไม่คิดว่าคุณสิตาลจะคิดจริง” ปาหนันพูดแล้วพยายามขำ แต่สิตาลไม่ขำด้วยเพราะสีหน้าและท่าทางของอีกฝ่ายในวันนั้นดูพร้อมตบมาก ไม่เหมือนเรื่องพูดเล่นเลยสักนิด
“พอแล้วละปาหนัน ขอบใจมากที่มาเคลียร์เรื่องนี้ให้สิตาลเขารู้ หมดธุระแล้ว ปาหนันมีอะไรจะทำก็ไปทำเถอะ”
ราเมศพูดเชิงไล่ส่งทันที ทำให้ปาหนันกัดปากแน่นด้วยความอายแกมเสียใจ เหมือนว่าเธอไม่มีตัวตนในสายตาเขาเลย ยิ่งเห็นสายตาคมปลาบที่คอยมองแม่เลขาฯ นี่แล้วก็ยิ่งรู้สึกบีบรัดหัวใจมากขึ้นไปอีก สายตานั้นหวานเชื่อมจนมดจะขึ้นราวกับคนเพิ่งจีบก
