11
1005 คำ
สิตาลเอ่ยขึ้น “คุณปาหนัน ปล่อยแขนฉันนะ”
ปาหนันดึงมือกลับอย่างรังเกียจ พลางจ้องหน้าอีกฝ่าย “ฉันก็ไม่ได้อยากจับนักหรอก ถ้าไม่มีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“คุยกับฉัน เรื่องอะไรคะ เราไม่มีอะไรคุยกัน”
ปาหนันบิดยิ้มมองคนตรงหน้า จริงอย่างที่พี่ชายบอกไม่มีผิด ลูกค้าคนนี้เป็นสาวสวยมาก ผิวพรรณเหมือนเรืองแสงออกมาได้ ยิ่งคิดว่าเมื่อคืนราเมศอยู่กับแม่นี่ทั้งคืนก็ยิ่งไม่พอใจ สวยขนาดนี้ทำให้ผู้ชายหลงรักได้ไม่ยาก
“เธอกับคุณราเมศหายไปในป่ามาทั้งคืน มัวแต่ไปทำอะไรกันอยู่ ทำไมไม่รีบหาทางกลับออกมา หรือเธอเห็นเขาหล่อเลยตั้งใจอ่อยคุณราเมศกันแน่” ปาหนันต่อว่าทันที เพราะภาพที่ราเมศอุ้มสาวสวยออกมาทำให้ปาหนันหึงหวงจนทนไม่ไหว ต้องเป็นเพราะสิตาลอ่อยราเมศมาทั้งคืนแน่ๆ
“ฉันก็อยากลับค่ะ แต่คุณราเมศบอกว่าออกมาไม่ได้ เขาบอกว่าเดินทางกลางคืนอันตราย”
“โกหก เธอจะอ่อยเขาล่ะสิ กลางคืนอยู่ด้วยกันตามลำพังเธอคงใช้มารยาล่อให้เขาติดกับแล้วใช่ไหม”
“ประสาท ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น ฉันหลงป่ากลัวแทบตาย ใครจะไปคิดเรื่องแบบนั้นได้คะ”
“ฉันไม่เชื่อ เธอจะยั่วเขา ไม่งั้นเขาไม่อุ้มเธอออกมาแบบนั้นหรอก”
“ฉันไม่เคยคิดยั่วเขา หน้าตาอย่างฉันยังต้องยั่วผู้ชายด้วยหรือคะ ปกติแค่ยิ้มบางให้ หรือปรายตาให้เขาก็พร้อมจะคุกเข่าขอฉันเป็นแฟนแล้วค่ะ” สิตาลตอบแบบนี้เพราะจงใจยั่วโมโหชะนีหน้าคมที่ไม่ฟังอะไรเลย
“มั่นหน้ามั่นโหนกเหลือเกินนะ คงอ่อยไปทุกที่ แผนดีนะ คิดจะจับราเมศ” สงสัยหัวหน้าคนงานที่นี่เงินเดือนสูงสิตาลได้แต่คิด
ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเป็นน้องสาวคุณปราบ แต่ทำไมออกหน้าออกตาหวงราเมศขนาดนี้ “ไม่เชื่อก็ตามใจค่ะ แต่ขอถามหน่อยเถอะ ที่เป็นเดือดเป็นร้อน เป็นอะไรกับเขาไม่ทราบคะ” สิตาลอดถามออกไปด้วยความอยากรู้ไม่ได้ สงสัยว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรนักหนา ถึงตั้งคำถามกับเธอราวกับเธอเป็นผู้ร้ายฆ่าคนตาย
“ฉันหรือ” ปาหนันย้อนถาม แล้วเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ “ฉันเป็นเมียเขายังไงล่ะ นังหน้าด้าน”
“เมีย” สิตาลทวนคำ
“ใช่ หมายถึงเมื่อคืนเธอหายไปกับผัวชาวบ้าน ทำให้ฉันนอนไม่หลับ ไม่สบายใจไงยะ”
นาทีนั้นสิตาลรู้สึกว่าหน้าชา ราวกับถูกปาหนันตบมาที่ใบหน้า เพราะลึกๆ ก็แอบปลื้มราเมศไม่น้อย แต่ใช้เวลาไม่นาน สิตาลก็ยิ้มเยาะกลับ “คุณมั่นใจเถอะค่ะ ฉันกับสามีของคุณเราไม่ได้มีอะไรแบบที่คุณคิด ฉันออกมาจากป่าแล้วก็คงไม่ได้ติดต่อกับเขาอีก คุณสบายใจได้แล้วละค่ะ ฉันกับเขาเราไม่มีทางได้เจอกันอีกแน่นอน”
“จริงนะ”
“จริงที่สุดค่ะ”
สิตาลย้ำแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ทั้งโมโหทั้งอายที่ถูกเมียของราเมศลากมาต่อว่า เธอไม่เคยคิดแย่งของของใคร ไม่เคยเป็นมือที่สามให้ใครทะเลาะกัน ดังนั้น พอถูกปาหนันมาพูดใส่หน้าราวกับว่าเธอจะไปแย่งสามีชาวบ้านมา สิตาลก็รู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งนึกถึงความรู้สึกดีๆ ที่มีให้เขา ก่อนจะออกจากป่า เกือบหนึ่งชั่วโมงที่เขาอุ้มเธอออกมา ทำให้เธอชื่นชมเขาไม่น้อย แต่ทั้งหมดมันก็แค่ความพอใจชั่วครู่ชั่วยาม เพราะเขามีเมียแล้ว สิตาลไม่อยากให้ปาหนันเข้าใจผิดอีก และเธอไม่อยากติดค้างหนี้บุญคุณกับราเมศ เลยเดินไปตามหาเขารอบๆ จนมาเจอเขานั่งคุยกับคนงานอยู่ จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“คุณราเมศคะ”
“มีอะไร ทำไมยังไม่ไปอาบน้ำ” เขามองหญิงสาวในชุดเดิม นึกตำหนิเพื่อนเธอว่าทำไมยังไม่เรียกหมอมาดูแล คนหลงป่าถึงแม้จะคืนเดียวก็เถอะ
“หิวข้าวหรือเปล่า ถ้าหิวผมจะไปสั่งให้เขาจัดอาหารให้ แล้วเดี๋ยวจะพาไปตรวจร่างกาย” ราเมศคิดว่าเขาควรจะรีบสานสัมพันธ์กับสิตาลก่อนที่เธอจะกลับกรุงเทพฯ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีโอกาสได้คุยกันอีก
“ฉันยังไม่หิวค่ะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณสักครู่” หญิงสาวบอก
“ขอบใจทุกคนมาก ไปพักผ่อนเถอะ” เมื่อราเมศหันไปขอบคุณคนที่มาช่วยค้นหานักท่องเที่ยว แล้วลูกน้องของเขาก็รับคำก่อนจะกระจายตัวกันออกไป
ชายหนุ่มหันกลับมาคุยกับเธออีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขามีเสน่ห์น่าค้นหา แต่ติดตรงที่ว่าเขามีภรรยาแล้ว
“คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมงั้นเหรอ นั่งก่อนสิ” เขาพยักพเยิดบอก
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันมาคุยไม่นาน ฉันจะเอาทิปมาให้คุณตามที่บอกไว้ เราจะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรกันอีก ยังไงฉันก็ขอขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกอย่าง” สิตาลบอกแล้วยื่นเงินจำนวนหนึ่งพันบาทให้เขา จากนั้นก็หันหลังกลับไปทันที
ราเมศรับมาอย่างงงๆ เพราะก่อนหน้านี้เธอไม่ได้มีท่าทางเย่อหยิ่งแบบนี้ แต่จู่ๆ สิตาลก็เปลี่ยนไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดกับเขาแบบนี้และยังใช้เงินฟาดหัวเขาอีก หรือดูถูกว่าเขาเป็นแค่คนงาน พอหมดประโยชน์เลยเอาเงินฟาดใส่
- ผู้เขียน
