10
1339 คำ
“ฟินสิ ถามได้”
สิตาลตอบแบบเบลอๆ เลยสะดุ้งลืมตาโพลงขึ้นแล้วเขินหน้าแดง ดวงตาประสานกับสายตาคู่คม ราเมศรู้ว่าแถวนี้มีคนเขินเลยเปลี่ยนเรื่องคุย พูดเสียงดังกว่าเดิม “ถึงแล้ว เพื่อนกับแฟนคุณรออยู่นั่น” สิตาลหันไปตามสายตาเขา ก็พบว่าปราบกับฟ้าใสมายืนรอเธออยู่ ตอนนั้นเองที่สิตาลรู้สึกหน้ามืด ตาลาย เพราะความดีใจ ในที่สุดเธอก็รอดออกมาจากป่าได้แล้ว
ปราบยิ้มออกมา “นั่นครับทุกคน นายหัวราเมศช่วยคุณสิตาลออกมาได้แล้วครับ” ปราบเดินเร็วๆ เข้ามาหาและเป็นคนพูดขึ้น
“คุณสิตาลเป็นไงบ้าง”
ในขณะที่ณกรณ์และฟ้าใสวิ่งตรงมาติดๆ ด้วยความเป็นห่วง พลางมองอย่างฉงน ณกรณ์ชักสีหน้าเมื่อเห็นผู้ชายหล่อจัดที่คุณปราบเรียกว่านายหัวอุ้มสิตาลไว้ ทำให้สิตาลรู้ว่าตัวเองยังถูกราเมศอุ้มอยู่ นาทีนี้เลยเขินไปหมด
“คุณราเมศคะ ปล่อยฉันลงได้แล้ว” สิตาลบอกเสียงแผ่วด้วยความประหม่า
ราเมศเห็นสายตาทุกคนจดจ้องมาที่ตนกับสิตาลจึงยอมปล่อยหญิงสาวลง
เมื่อเท้าเรียวเล็กของสิตาลถึงพื้น ปราบก็ตรงเข้ามาขอโทษลูกค้าสาวทันที “เป็นยังไงบ้างครับคุณสิตาล ผมเสียใจ มากครับที่ไม่สามารถช่วยคุณได้ในทันที แต่ในที่สุดคนที่ชำนาญป่าที่สุดในแถบนี้ก็พาคุณออกมาสำเร็จตามคาด”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณปราบส่งคนไปช่วยฉันแค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้ว ฉันต่างหากที่ทำให้คุณเดือดร้อน”
“ราเมศติดต่อมาเมื่อคืนด้วยวอล์ว่าเจอคุณแล้วแต่ว่าสัญญาณไม่ดี เลยทำให้เราหาพิกัดคุณไม่เจอ จะเข้าไปช่วยตั้งแต่ตอนกลางคืนก็ทำไม่ได้ คุณสิตาลไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ เพื่อนคุณเป็นห่วงมาก”
สิตาลมองไปที่เพื่อนๆ ของเธอที่รุมล้อมรอบตัว รวมทั้งณกรณ์ด้วย สิตาลยิ้มให้ทุกคน ณกรณ์มองสิตาลด้วยแววตาดีใจสุดซึ้ง แล้วดึงร่างบางเข้ามากอดแนบตัว ทำเอาหญิงสาวอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“พี่ห่วงสิมากนะครับรู้ไหม”
ฟ้าใสที่ยืนอยู่ข้างณกรณ์อ้าปากค้างตกใจ เธอรู้ว่าณกรณ์รู้สึกอะไรกับสิตาล แต่วันนี้ณกรณ์ไม่เก็บอาการนั้นไว้เลย ไม่ใช่แค่เพียงฟ้าใสและปราบที่ตะลึงกับภาพหญิงชายกอดกันกลม ราเมศก็มองอยู่เช่นกัน จากนั้นเขาก็หันหลังเดินไปอีกทาง
หญิงสาวผลักไหล่กว้างออก “ปล่อยค่ะพี่ณกรร์ สิไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” สิตาลผลักเขาออกห่าง แล้วยิ้มแหยๆ ปกติณกรณ์ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวเธอ
“คุณราเมศเป็นคนช่วยสิไว้ ขอสิไปขอบคุณเขาก่อนนะคะ”
ร่างเล็กตรงไปหาคนตัวสูงที่ยืนสั่งงานกับชายฉกรรจ์สองสามคนโดยไม่มีแววเหนื่อยล้าสักนิด ตอนที่สิตาลเข้าไปถึงก็ได้ยินราเมศบอกให้คนเหล่านั้นไปจัดการนำรถไปลากรถเอทีวีที่จอดน้ำมันหมดออกมา รวมถึงรถเอทีวีคันที่สิตาลขับไปด้วย
“คุณราเมศ” สิตาลเรียก เข้าใจว่าเขาคงเป็นหัวหน้าคนงานเหล่านั้น เพราะสามารถสั่งงานแทนปราบได้
เขาหันมาเลิกคิ้วมองกลับมาที่เธอ สิตาลเลยยิ้มให้เขา “ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉันไว้ คุณกับเพื่อนร่วมงานเลยต้องลำบากเข้าป่าไปลากรถกลับมาเพราะฉันอีก ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิดอย่างจริงใจ
ฝ่ายราเมศมองอยู่ครู่หนึ่ง เธอคงเข้าใจว่าเขาเป็นหัวหน้าคนงาน แล้วคนหล่อก็ยิ้มมุมปาก เขายังอยากแกล้งยัยตัววุ่นอีกนิดเลยรับสมอ้าง
“ไม่เป็นไรครับ มันคือหน้าที่”
สิตาลยิ้มกว้าง ดีใจที่เขาไม่ว่าอะไร หนึ่งคืนที่ติดอยู่ในป่ากับเขาทำให้เธอรู้ว่าราเมศเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง เขาออกตามหาเธอทั้งที่ไม่ต้องกระตือรือร้นขนาดนั้นก็ได้ แถมเขายังใจดีพาเธอไปชมน้ำตก ชมกล้วยไม้ป่า และยังปกป้องเธอจากอสรพิษร้าย
“ยังไงฉันก็ไม่ลืมข้อตกลงของเราหรอก งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” สิตาลบอกเขาแล้วหมุนตัวเดินกลับมา ไม่รู้ตัวว่ายิ้มกว้างอยู่นานเท่าไร กระทั่งณกรณ์เดินมาใกล้
“น้องสิไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“คะ” สิตาลได้สติ “อ้อ ค่ะ สิไม่เป็นอะไร สิปลอดภัยดี โชคดีที่ได้คุณราเมศไปช่วย”
“คุณราเมศ”
“คนนั้นไงคะ พนักงานของที่รีสอร์ต” สิตาลหันไปชี้ให้เพื่อนรุ่นพี่ดู แต่ว่าเจ้าของชื่อกลับไม่อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว “เขาเดินหายไปแล้ว”
“ช่างเถอะ” ณกรณ์บอก “ตอนนี้พี่เป็นห่วงแค่น้องสิ พี่จ้างให้หมอมารอตรวจอาการน้องสิอยู่ ไปหาหมอกันก่อนนะครับ พี่จะได้สบายใจว่าน้องสิไม่เป็นอะไรจริงๆ”
สิตาลพยักหน้า “ก็ได้ค่ะ แต่ขอสิไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยได้ไหมคะ ดูเนื้อตัวสิสิ ดูไม่จืดเลย”
“ไปครับ พี่ไปส่ง”
สิตาลบิดมือออกจากการเกาะกุมของเขา “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไปเองได้”
เมื่อสิตาลกลับมาถึงที่ห้องพักก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปที่ล็อบบีของรีสอร์ตเพื่อไปสมทบกับเพื่อนๆ แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอกับใครบางคนที่ตรงเข้ามาหาเธอทันทีด้วยความหงุดหงิดตั้งแต่ได้ข่าวว่านายหัวราเมศไปช่วยนักท่องเที่ยวหลงป่าทั้งคืน แล้วยัยนั่นยังเป็นผู้หญิงที่เดินชนเธอบริเวณสะพานปลาแล้วทำชาเขียวปั่นหกกระเซ็นใส่เมื่อสองวันก่อน พอเห็นรูปจากปราบเมื่อคืนยิ่งทำให้ ‘ปาหนัน’ สาวสวยหน้าคม น้องสาวแท้ๆ ของปราบ ซึ่งเป็นลูกคนเล็กเจ้าของสะพานปลาและห้องเย็นรายใหญ่ในแถบนี้โกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมาก พอลูกน้องของปราบมารายงานเธอตามคำสั่งว่านายหัวออกมาจากป่าแล้ว เธอก็รีบออกมาดู
“คุณเป็นใครคะ มาขวางฉันไว้ทำไม” สิตาลเลิกคิ้วถาม รู้สึกคุ้นๆ หน้าว่าเคยเห็นที่ไหน
“ฉันชื่อปาหนัน เป็นน้องสาวพี่ปราบ เจ้าของบริษัททัวร์ที่เธอเกือบทำให้เขาซวย”
สิตาลนึกอีกทีก็เริ่มจำได้ถึงเหตุการณ์ที่สะพานปลาเมื่อแรกข้ามมาที่เกาะแห่งนี้ “คุณนั่นเองที่ฉันเดินชนที่สะพานปลา”
ปาหนันมองสาวสวยตรงหน้า ขนาดเพิ่งออกมาจากป่ายังดูสวยเซ็กซี่ขนาดนี้ อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อคืนในป่าหนุ่มหล่ออย่างราเมศกับสาวตรงหน้านอนค้างแรมกันในป่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ป่านนี้แอบแลกเบอร์ แลกไลน์กันหรือยังก็ไม่รู้
“เธอนี่ ดวงซวยชะมัด ไปที่ไหนก็ทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนไปทุกที่”
สิตาลถอนใจ “ขอโทษค่ะ เรื่องที่เดินชนคุณวันก่อน แล้วทำน้ำหกใส่มันคืออุบัติเหตุฉันไม่ได้ตั้งใจ ส่วนเรื่องหลงป่าฉันคงไม่ตั้งใจพาตัวเองไปหลงให้คนตามเข้าไปช่วยหรอกค่ะ”
“นอกจากราเมศต้องเดือดร้อนไปตามหาเธอ พี่ชายฉันก็เกือบซวยถูกสั่งปิดกิจการก็เพราะเธอ โชคดีที่ราเมศเขาเก่งเลยเอาตัวเธอออกมาได้
สิตาลรู้สึกอึดอัดกับสายตาไม่เป็นมิตร “คุณคือน้องสาวคุณปราบ แล้วมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ” สิตาลถามแล้วก็ถูกมือบางของปาหนันลากแขนให้เดินตามออกไปที่มุมหนึ่งซึ่งปลอดจากสายตาผู้คน
- ผู้เขียน
