พิศวาสรักทะเลหวาม บทที่ 2
1178 คำ
“ผมเป็นลูกครึ่งครับ พ่อเป็นคนไทยส่วนแม่ของผมเป็นชาวฮาวาย ตอนนี้ท่านทั้งสองอยู่ที่เกาะฮาวาย แต่ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ไค ชื่อของผม แปลว่า ทะเลครับ คุณเจน”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มและคำพูดละเมียดละมัยรวมทั้งท่าทีสุภาพอ่อนหวานซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นบุคลิกภาพของหนุ่มชาวเกาะตัวโตกล้ามล่ำแต่หล่อเหลาจนหญิงสาวแทบไม่อยากปักใจว่าเขาเป็นชาวประมงธรรมดาทำให้เจนสุดารู้สึกหวั่นหวามขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ท้ายที่สุดเธอก็พยักหน้า
“ค่ะ...ไค...ฉันจะเชื่อคุณ... ไหนล่ะคะ บ้านที่คุณจะให้ฉันพักคืนนี้”
บทที่ 2
“ตามผมมาทางนี้เถอะครับ”
ชายหนุ่มกล่าวและเจนสุดาก็ไม่ปฏิเสธที่จะตามเขาไปตามทางซึ่งทั้งสองเดินไปตามแนวหาดทรายห่างจากที่เรือมาส่งเธอเมื่อครู่อีกไม่ไกลก็เห็นบ้านทรงบาหลีวางตัวอิงแอบอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้บนเนิน
อาจดูเหมือนทุกอย่างเร็วไป แต่หญิงสาวกลับรู้สึกไว้วางใจผู้ชายคนนี้อย่างประหลาด ท่าทีของเขา แววตาคู่นั้นไม่ได้ส่อแสดงว่าเขาเป็นคนเลวร้าย ตรงข้ามทำให้เธอเกิดความรู้สึกบางอยย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ
“ผมอยู่ที่นี่คนเดียวครับคุณเจน แต่คืนนี้ผมจะยกบ้านหลังนี้ให้เป็นที่พักของคุณ”
หนุ่มชาวเกาะตัวโตกล่าวขณะเปิดบานประตูเข้าไปทำให้เจนสุดาเห็นว่าข้างในนั้นได้รับการตกแต่งอย่างเรียบง่ายน่าอยู่ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นไม้แบบเรียบ ๆ หญิงสาวอดที่จะรู้สึกว่า ไค เป็นผู้ชายที่แสนอบอุ่นขึ้นมาไม่ได้
“เจนมารบกวนคุณหรือเปล่าคะ ไค?”
หญิงสาวถามเขาขณะวางกระเป๋าสะพายของเธอลงบนโต๊ะรับแขกและมองไปรอบ ๆ บ้านอันสงบเงียบเชียบ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ นาน ๆ จะมีคนมาเยี่ยมเยียนที่นี่สักที ถือว่าเป็นหน้าที่ของเจ้าบ้านที่ต้องดูแลแขกก็แล้วกันครับ เอ้อ...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเจนทำงานอะไรหรือครับ?”
“เจนเขียนหนังสือค่ะ...เป็นนักเขียน แต่ไม่ได้โด่งดังอะไรหรอกนะคะ ที่เจนมาที่เกาะมินดาก็เพราะเพื่อนแนะนำให้ลองมาที่นี่ดู”
“คุณเจนจะเขียนนิยายเกี่ยวกับชีวิตชาวเกาะอย่างนั้นหรือครับ?”
“เจนมีพล็อตคร่าว ๆ อยู่ในหัวแล้วนะคะ ไค...แต่เจนอยากมาลองศึกษาชีวิตของชาวเกาะเพื่อให้เข้าใจและกลับไปเขียนนิยายน่ะค่ะ”
ไคทำหน้าเหมือนรับรู้ เขายังทำสีหน้าครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนเอ่ย
“เอาอย่างนี้ไหมครับ ถ้าคุณเจนอยากรู้ว่าชีวิตชาวเกาะอยู่ยังไง จะรังเกียจไหมครับถ้าผมจะขออาสาเป็นคนพาคุณเจนไปศึกษาชีวิตของชาวประมงอย่างผมดู”
เจนสุดาตาโต “เยี่ยมเลยค่ะ ไค! แต่ว่า...จะเป็นการรบกวนคุณมากเกินไปหรือเปล่าคะ?”
“ผมเต็มใจครับคุณเจน...ก็แค่พาคุณไปรู้จักชีวิตชาวประมงกับชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านบนเกาะ มันง่ายออกจะตายไป”
“ชอบคุณนะคะ...เอ้อ...แล้วนั่นคุณ...กำลังจะไปไหนหรือคะ?”
เจนสุดาถามขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่กำลังจะหนหลังกลับไปยังประตู ไคหยุดชะงักก่อนตอบเรียบ ๆ
“ผมจะไปนอนที่บ้านญาติของผมน่ะครับ เพราะคืนนี้ผมยกบ้านหลังนี้ให้คุณ”
“โอ...นี่ฉันทำให้คุณต้องลำบากหรือเปล่าคะ ไค?”
“ไม่หรอกครับ...ว่าแต่...คุณเจนกลัวเวลากลางคืนหรือเปล่าครับ?”
“คะ? กลัวเวลากลางคืนอย่างนั้นหรือคะ” หญิงสาวทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ
“ผมหมายถึง คุณเจนอยู่คนเดียวได้หรือเปล่าครับ ในบ้านหลังนี้ ตลอดทั้งคืนนี้”
พอเขาถามเจนสุดาก็ทำสีหน้าลังเล อยู่ได้หรือเปล่าล่ะหรือ?...ถ้าเธอจะบอกเขาตรง ๆ เขาคงคิดว่าเธอ...
“กลัวหรือครับคุณเจน” เขากล่าวแทรกขึ้นมาในความคิดของหญิงสาว เจนสุดาทำหน้าเก้อ เธอยิ้มเจื่อน ๆ และไคก็รู้ความหมาย
“โอเคครับ” เขาเอ่ยในที่สุด
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะครับ ถ้าคุณเจนคิดว่าจะสามารถเชื่อใจผมได้ คืนนี้จะให้ผมนอนเฝ้าคุณเจนที่ห้องรับแขกไหมครับ?”
หนุ่มลูกครึ่งไทยฮาวายกล่าวด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกความกระตือรือร้นมากเกินเหตุ แววตาใสซื่อของเขาทำให้หญิงสาวเกิดความรู้สึกเชื่อใจมากกว่าเป็นอย่างอื่น
“ก็ได้ค่ะ...เจนคิดว่า...เจนเชื่อใจคุณค่ะ ไค”
หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างแช่มชื่นได้ในที่สุดหลังจากรู้สึกลังเลอยู่ชั่วครู่
“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณเจนนอนที่ห้องนั้นนะครับ มันเป็นห้องของแม่ผม มีเสื้อผ้ากับของใช้ผู้หญิงอยู่ในนั้น”
ไคชี้ไปยังบานประตูที่ปิดสนิทของห้องด้านใน เจนสุดาหยิบกระเป๋าสะพายของเธอขึ้นมาและเดินไปหยุดหน้าห้องนั้น
“ถ้าคุณเจนต้องการอะไรก็เรียกผมได้ตลอดเวลานะครับ เดี๋ยวผมจะขอตัวออกไปข้างนอกก่อน จะกลับมาอีกทีตอนหัวค่ำ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณเจนล่องเรือไปตามเกาะแถบนี้ ไปดูผมจับปลาแบบชาวประมงอย่างที่คุณเจนอยากรู้ว่าเป็นยังไงอย่างไรล่ะครับ”
หนุ่มลูกครึ่งทิ้งคำพูดอันรื่นหูและน้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลไว้ก่อนที่เขาจะออกไปข้างนอก เจนสุดามองตามขณะที่รู้สึกเหมือนตัวเองฝันไป เธอนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าเมื่อมาถึงเกาะเล็ก ๆ แสนสวยนี้จะพบกับอะไรบ้าง
อาจเป็นชาวบ้านแถบนี้ ชาวประมงแก่ ๆ และเด็ก ๆ ผิวหยาบกร้านเพราะกรำงานแดด ทว่าทุกอย่างกลับตรงกันข้ามไปหมด เธอได้พบกับทัศนียภาพของท้องทะเลอันงดงาม
และที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือเธอได้พบกับหนุ่มหล่อที่ความหล่อของเขาทำให้เธอตกตะลึงตั้งแต่แรกเห็น บ้าน่า!...อะไรกันล่ะนี่ เธอกำลังคิดถึงเรือนร่างกำยำและผิวสีแทนจัดของไค
เจ้าของใบหน้าคร้ามเข้มและมีกล้ามเป็นมัดแถมด้วยหน้าท้องเป็นลอนซิกส์แพ็คเหมือนพระเอกในนิยายของเธอยังไงยังงั้น ปกติเธอจะเขียนน***********กแต่บรรยากาศเช่นนี้กลับทำให้รู้สึกวาบหวามและคิดถึงพล็อตนิยายอีโรติกขึ้นมาในฉับพลันทันใด
อย่าเชียวนะ เจน!
แค่ทะเลสวยกับหนุ่มหล่อถึงกับทำให้จินตนาการของเธอพรึงเพริดไปถึงไหนต่อไหน หญิงสาวจำต้องรีบปัดเป่าความรุ่มร้อนที่เกิดขึ้นอย่างไร้เหตุผลด้วยการรีบเข้าไปในห้องและผลัดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ
- ผู้เขียน
