“ก็ถ้าเบื่อขึ้นมาละน่าดูเลย” ฉันยกส้อมขึ้นเป็นเชิงขู่คุณต้าอย่างไม่จริงจังนัก เรียกเสียงหัวเราะเอ็นดูจากคนตรงหน้า
“ขออะไรอย่างนึงได้ไหม” จู่ ๆ คุณต้าก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทำเอาฉันลุ้นตามไปด้วย
“อะไรเหรอคะ”
“เธอเลิกเรียกฉันว่าคุณต้าได้รึเปล่า”
“ไม่ให้เรียกคุณต้าแล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ”
“ฉันอายุเยอะกว่าเธอนะ”
“ก็เรียกคุณเป็นการให้เกียรติไงคะ ^_^”
“ไม่เอา มันดูห่างเหินเกินไป”
“งั้นอยากให้เรียกว่าอะไรคะ บอกมาสิ”
“พี่ต้า เรียกได้รึเปล่า?”
ใบหน้าฉันเห่อร้อนขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าพี่ต้า คงชินกับการที่เรียกเขาว่าคุณมานาน เลยรู้สึกขัดเขินแปลก ๆ หากต้องเปลี่ยนไปเรียกพี่
“มะ... มันจะดีเหรอคะ”
“ดีสิ พี่ชอบนะ ไหนมีนลองเรียกพี่ต้าสิครับ”
เคร้ง!
ฉันเผลอทำช้อนส้อมในมือหล่นลงจาน เมื่อได้ยินสรรพนามที่เปลี่ยนไปโดยไม่ทันตั้งตัว มันน่ารักจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขินจนเก็
