ฉันคลี่ยิ้มออกมาจาง ๆ ให้คนตรงหน้า ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรืออะไรแล้ว แต่มันยังหน่วงลึกในความรู้สึกนิดหน่อย เพราะเป็นประจำเดือนด้วย
“แล้วทีนี้จะออกไปกินข้าวได้รึยัง”
“ค่ะ ^_^”
คุณต้าพาฉันออกมากินข้าว ระหว่างที่กินเขาก็เอาแต่นั่งจ้องแบบไม่ละสายตาไปไหน ทำเอารู้สึกเขิน ๆ จนไม่ค่อยกล้ากินเท่าไร
“ทำไมต้องจองมีนขนาดนั้นด้วยละคะ”
“ก็ฉันอยากดูแลเธอนี่”
“อยากดูแลก็เข้าใจได้ค่ะ แต่ที่ทำอยู่อันนี้เรียกนั่งจ้องนะคะ” ฉันแอบขำกับความเก้ ๆ กัง ๆ ของคุณต้า ก็เคยร้ายเคยเย็นชามาก่อนนี่นะ คงไม่ชินที่ต้องมานั่งใส่ใจดูแล
“ก็ฉันไม่อยากละสายตาจากเธอไปไหน อยากคอยสังเกตพฤติกรรมด้วย ครั้งหน้าเวลาเธอเป็นอีกฉันจะได้รับมือถูกไง ดีไหม”
คำตอบของคุณต้าทำเอาฉันแทบไม่อยากจะกินข้าวต่อเลย เพราะมันอิ่มเอมและมีความสุขจนแทบจะล้นออกปาก
“เดี๋ยวนี้ปากหวานจังเลยนะคะ”
“อย่างอื่นหวานกว่าปากอีกนะ อยากลองไหม?”
“เท่าที่เค
