ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้าถึงโกรธมากขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเหตุไม่คาดคิดฉันไม่ได้ตั้งใจหลอกซะหน่อย
“ทำข้าวผัดให้มีนใหม่เลยนะคะ”
“อยากกินก็ไปทำเอง” คุณต้าตอบพร้อมสายตาที่จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์เหมือนไม่เต็มใจคุยกับฉันด้วยซ้ำ
“จำเป็นต้องโกรธมีนขนาดนี้เลยเหรอคะ”
“เพราะเธอตั้งใจแกล้งฉัน!!”
“แล้วใครจะไปรู้ว่าประจำเดือนมันจะมาตอนนี้ละคะ”
“เธอรู้แต่จงใจ” คุณต้าหันมามองค้อนฉันจากนั้นก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อ
“โอเคค่ะ มีนไม่อยากกินข้าวแล้ว”
“อืม”
“จะกลับห้องเมื่อไรเหรอคะ”
“ไล่ฉัน?”
“เปล่าค่ะมีนแค่ถาม”
คุณต้าพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะตอบ “กลับเมื่อไรมันก็เรื่องของฉัน”
“จะเอาแบบนี้ใช่ไหมคะ!!” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วจ้องคุณต้าที่เอาแต่ก้มหน้าเล่นมือถืออย่างหมดความอดทน
เห็นว่าฉันอารมณ์ฉุนเฉียวขนาดนี้แต่เขากลับนิ่งไม่ยอมตอบอะไรมันยิ่งทำให้ความโกรธทวีคูณมากขึ้น ตามใจก็แล้วกันคนเป็นประจ
