รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งในห้องสีขาวโพน กลิ่นยาที่คละคลุ้งทำให้รู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือโรงพยาบาล
“อื้อ~”
ฉันร้องออกมาในลำคอเบา ๆ เหมือนมีของหนัก ๆ วางทับบนตัวทั้งปวดเมื่อยไม่สามารถขยับได้และรู้สึกหายใจลำบาก
“ฟื้นแล้วเหรอ อย่าเพิ่งขยับตัวนะเดี๋ยวพี่เรียกหมอให้”
เปลือกตาของฉันยังเปิดมาสู้แสงไม่ค่อยได้แต่ก็รับรู้จากน้ำเสียงที่เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใยนั้นคือพี่ต้า
ไม่นานหมอก็มาตรวจดูอาการของฉันอย่างละเอียด ใช้เวลาตรวจอยู่ครู่ใหญ่เลย หลังจากตรวจเสร็จแล้วก็บอกกับพี่ต้าว่าตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
“รู้ไหมว่าพี่กลัวมากแค่ไหน” หลังจากหมอออกไปแล้วพี่ต้าก็จับมือของฉันขึ้นมาแล้วบอกเสียงเศร้า
“มีนแค่ป่วยนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ”
“ป่วยนิดหน่อย? ตัวร้อนขนาดนั้นถ้าช็อกขึ้นมาจะทำยังไง” พี่ต้าบอกเสียงดุเบา ๆ
“อย่าโกรธแม่เลยนะคะ ท่านเองก็คงไม่อยากให้มีนเป็นแบบนี้” ฉันพู
