บรรยากาศภายในห้องพักผู้ป่วยนั้นเงียบสะงัดหลังจากที่คุณหญิงท่านพูดคำนั้นออกมาทั้งฉันและพี่ต้าไม่ได้มีท่าทางตื่นเต้นหรือดีใจสักนิด กลับกันเราสองคนรู้สึกงุนงงมากกว่า
“มีแผนอะไรอีกครับ” พี่ต้าถามเพราะว่าเขาเองก็คิดเหมือนกันกับฉัน
“เห็นแม่เป็นคนเจ้าแผนการหรือไง”
“ประมาณนั้นครับ”
แม่ของพี่ต้าถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะตวัดสายตามองฉัน “ฉันไม่อยากยอมรับเธอเท่าไรหรอกนะแต่เพราะลูกชายฉันรักเธอมาก ต่อไปนี้ฉันจะลองเปิดใจ”
“แต่ก็ยังไม่ยอมรับหนูใช่ไหมคะ”
“ถ้าเธอเป็นคนดีจริง ๆ ไม่ได้หวังสมบัติฉันก็จะยอมรับ”
“แล้วที่ผ่านมาหนูเคยเรียกร้องอะไรจากคุณป้าหรือเปล่าคะ”
“ที่ฉันร้ายก็เพราะว่ากลัว กลัวว่าเธอจะตั้งใจทำดีด้วยแล้วสุดท้ายก็เข้ามาปอกลอกสมบัติของตระกูลฉันไปจนหมด”
“หนูไม่ใช่คนแบบนั้นสบายใจได้เลยค่ะ และหนูไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการยอมรับ”
“เอาไว้เธอหายดีแล้วฉันจะไปคุยกับทางบ้านของเธอเรื่องแต่งงา
