“เยอะตรงไหน นี่คนสมัยก่อนเขามีลูกกันเป็นสิบเลยนะ”
“แต่เราไม่ใช่คนสมัยก่อนนี่คะ อีกอย่างถ้ามีเยอะขนาดนั้นมีนว่ามีนไม่ไหว สองคนก็พอแล้วค่ะ” ฉันเผลอปากพูดออกไปอย่างไม่ทันคิด ก่อนจะได้สติรู้ตัว
“เอ๊ะ พูดแบบนี้แปลว่าเธอยอมมีลูกกับพี่แล้วเหรอ ^_^” สีหน้าของพี่ต้าเบิกบานขึ้นมาทันที ดูท่าเขาจะอยากมีลูกเอามาก ๆ
“ยะ... ยังไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ มีนหมายถึงในอนาคต… อันนี้แสนไกลนู่นเลย”
“ครับ รู้แล้วน่า พี่ก็พูดเผื่อ ๆ ไปงั้นแหละ”
“ไม่จริงหรอกค่ะ พี่ต้าน่ะคิดจริง”
“แล้วยอมไหมล่ะครับ หื้ม?” พูดจบพี่ต้าก็ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ทำเอาฉันชะงักด้วยความเขิน
“บะ... บ้า มีนป่วยอยู่นะคะ แค่ก ๆ” ฉันเบือนหน้าหนีพร้อมกับไอกลบเกลื่อน คนตัวสูงหัวเราะเยาะชอบใจก่อนจะยีผมฉันเบา ๆ อย่างเอ็นดู
พอรู้ว่าแม่พี่ต้ายอมรับฉันแล้วมันก็เหมือนได้ยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอก เพราะการไม่เป็นที่ยอมรับของแม่เขาทำให้เรามีความสุขกันได
