หนึ่งเดือนผ่านไปที่ฉันอยู่บ้านของพี่ต้าเหมือนทุกอย่างจะไปได้สวย ตอนนี้คุณแม่ของพี่ต้าท่านไปต่างประเทศเห็นบอกว่าจะไปงานประมูลเครื่องเพชร อีกหลายวันกว่าจะกลับ
“วันนี้มีนต้องทำโปรเจ็กต์งานกับดาบีไม่ได้อยู่ด้วยห้ามออกนอกลู่นอกทางนะคะ” ฉันวิดีโอคอลบอกพี่ต้า
ตอนนี้ฉันอยู่ที่คอนโด เป็นคอนโดที่พี่ต้าเคยซื้อให้เมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็กในสังกัดของเขา ตอนแรกจะไปทำงานที่ห้องดาบีแต่เพราะอากาศมันร้อนมาก ๆ ก็เลยย้ายมาที่นี่แทน
(คิดถึงแย่เลยวันนี้ไม่ได้นอนกอดคงนอนไม่หลับ)
พี่ต้าบอกเสียงอ้อน เขางอแงตั้งแต่เช้าแล้วแถมยังชอบคาสายไว้ถึงแม้ตัวเองจะอยู่บริษัทหรือเข้าประชุมก็ค้างสายไว้ทุกครั้ง
“พรุ่งนี้ก็ได้กอดแล้วค่ะ”
(พรุ่งนี้สำหรับพี่มันเหมือนนานเป็นปีเลยนะ)
“งอแงเป็นเด็กเลยนะคะ เดี๋ยวมีนไปช่วยดาบีทำงานก่อน…” ยังพูดไม่ทันจบพี่ต้าก็รีบพูดแทรก (ไม่ต้องวางสาย)
“รู้แล้วค่ะ”
ฉันยิ้มแล้วส่ายหน้าไป
