“ฉันกลับก่อนนะมีน ค่อย ๆ คุยกันนะอย่าใช้อารมณ์เขาเห็นแบบนั้นจะโกรธก็ไม่ผิดขนาดฉันยังตกใจเลย”
“แต่เรายังทำงานไม่เสร็จเลยนะดาบี ฉันไม่ได้อยากเป็นต้นเหตุทำให้เสียงาน” ฉันบอกเสียงเศร้า เป็นเพราะฉันแท้ ๆ
“ไม่เป็นไรเอาไว้แกเคลียร์กับคุณต้าเสร็จแล้วค่อยไปรับฉันมาก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นแกก็ไม่ต้องกลับไปไหน”
“ไม่ได้ ฉันอยากให้แกกับคุณต้าเคลียร์กันให้เข้าใจ เอาน่ารีบ ๆ ไปง้อเถอะดูท่าจะโกรธนักเลยนะ”
“อื้อ ขอโทษนะดาบี”
“ก็บอกว่าอย่าคิดมากไง แกนี่นะรีบ ๆ ไปง้อแฟนสิ”
ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินมาหยุดที่หน้าประตูห้องนอน ส่วนดาบีก็เก็บของเตรียมกลับห้องตัวเอง
มองดูบานประตูห้องอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจเปิดเข้าไป แล้วเห็นว่าพี่ต้ากำลังนั่งที่ปลายเตียงหันหลังให้กับประตูห้อง
“พี่ต้า…”
“พี่อยากอยู่คนเดียว”
ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อยังไม่ได้พูดอะไรแต่อีกฝ่ายกลับตอบมาแบบนั้น เหมือนไม่อยากจะรับ
