คุณต้าหันมามองพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เป็นสัญญาณบอกว่าเขาเริ่มไม่พอใจแล้ว ไม่มีทางเลือกฉันจึงต้องยอม
“ขึ้นก็ได้ค่ะ” พูดจบก็นั่งคร่อมโน้มตัวลงมาบนแผ่นหลังแกร่งแล้วใช้มือคล้องคอไว้แบบหลวม ๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองตก
“ไปกินอะไรมาถึงได้ตัวหนักขนาดนี้”
พอยืนขึ้นคุณต้าก็ปากเสียพูดคำที่ทำให้ผู้หญิงเสียความหมั่นใจออกมาทำเอาฉันหน้าซีด
“ถ้ามันหนักมาก… วะ… วางมีนลงก็ได้ค่ะ”
“อวดดี”
“ทำไมชอบพูดคำนี้จังเลยคะ” ตลอดเวลาอยู่ด้วยกันไม่รู้ว่าคุณต้าพูดคำนั้นกับฉันไปแล้วกี่ครั้ง
“เพราะเธอชอบอวดดีกับฉัน”
“ชิ!!”
ฉันเบ้ปากโดยที่คุณต้าไม่เห็นจากนั้นก็หันมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ใครมองมาก็อาจจะคิดว่าเราสองคนเป็นคู่รักที่กำลังเดินดูพระอาทิตย์ตกดิน ช่างเป็นคู่ที่โรแมนติก
ในตอนนี้คุณต้าก็ทำให้ฉันคิดว่าตัวเองสำคัญกับเขา จากที่หวั่นไหวอยู่แล้วความรู้สึกมันเริ่มมากขึ้นจนไม่รู้จะหยุดรักผู้ชายคนน
