แพรวาได้ยินเสียงประตูห้องถูกเปิดและก็ปิดลงเบาๆ เด็กสาวไม่ได้หันไปมองเพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าผู้ที่บุกลุกเข้ามาคือใคร ก็จะมีใครล่ะที่สามารถทำตามใจตัวเองได้ขนาดนี้นอกจากนายภคินคนเดียวเท่านั้น
“ทำไมต้องทำท่าทางไม่พอใจด้วยล่ะแพรวา ให้เมื่อผมให้สิ่งที่ผู้หญิงทุกคนอยากได้กับคุณ”
เขาถามเสียงห้าว ขณะเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหล่อน เรือนร่างสูงใหญ่เด่นตระหง่านน่ากลัว เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองประสานสายตานิ่ง ความอวดดี ถือดีปรากฏอยู่ในนั้นชัดเจน
“แต่แพรไม่ต้องการค่ะ แพรไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณทำอย่างนี้ทำไม จดทะเบียนสมรสกับแพรทำไม ในเมื่อเราไม่ได้รักกัน แพรก็แค่เมียเก็บ ใช้หนี้คุณหมดก็ต้องไป...” เด็กสาวพยายามบังคับน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่สุดท้ายมันก็สั่นเครืออยู่ดี
“คำก็เมียเก็บ สองคำก็นางบำเรอ นี่ผมถามคุณจริงๆ เถอะ อยากได้ตำแหน่งพวกนี้นักหรือไง หรือว่าต้องการกลับไปหาไอ้หนุ่มข้า
