เวลาบ่ายสามโมง เสียงเครื่องปรับอากาศภายในห้องทำงานของท่านรองประธาน ยังคงดังประสานเบาๆ กับเสียงจังหวะการหายใจเข้าออกของคนที่มาป่วนเจ้าของห้องตั้งแต่เช้าจรดบ่าย คาร่ารู้สึกตัวแล้ว จึงคิดที่จะเผ่นก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวและตื่นมาขย้ำเธอด้วยบทพิศวาสอีกรอบ
“ฮื้อ…คาร่าจะไปไหนจ๊ะ”
คนหมดแรงเพราะรักเมียตั้งแต่เช้าจรดบ่ายครางประท้วงงึมงำด้วยความขัดใจ เมื่อรู้สึกได้ว่าคนที่นอนแนบอยู่บนอกกว้างดันตัวลุกออกไปจากร่างใหญ่ แต่เขาไม่ยอมง่ายๆ กระชากร่างน้อยลงมาแนบชิด จนความกร้าวแกร่งที่ยังไม่ได้ถอดถอน กลับเข้าไปพักพิงในกุหลาบฉ่ำน้ำค้างจนสุดทางรัก คาร่าฟาดแขนล่ำไปหนึ่งที แล้วข่มใจลุกขึ้นจากกายใหญ่ พยายามยามห้ามไม่ให้ตัวเองหลงเพริดไปกับบทรักที่เขาป้อนให้
“จะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง” โน้มตัวลงไปเก็บเสื้อผ้าที่กระจุยกระจายอยู่ตามพื้นขึ้นมาสวมใส่เร็วจี๋ แต่ยังแต่งตัวไม่เสร็จเขาก็ตามมาราวี แย่งเสื้อผ้าจา
