“ปล่อยฉันนะคนบ้า ปล่อยฉัน!” ดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดชีวิต พร้อมทั้งเผยอปากเหนื่อยหอบพะงาบๆ ด่าทอเสียงเขียวขุ่น
“หยุดร้องแว้ดๆ ได้แล้ว เก็บเสียงไว้ใช้เวลาที่พี่เข้าไปอยู่ในตัวคาร่าดีกว่า” กระซิบเสียงห้าวชิดพวงแก้มระเรื่อ ซึ่งส่วนหนึ่งก็เป็นผลพวงมาจากแรงอารมณ์ที่กำลังโหมกระหน่ำ
“หยาบคาย ถ่อย…” ด่ากราดอย่างฉุนเฉียว กำลังจะอ้าปากใช้วาจาเจ็บแสบตอกหน้าเขาอีกหลายคำ แต่โดมินิกก็จัดการส่งถ้อยคำระคายหูกลับลงไปในลำคอด้วยจุมพิตดุดัน
“อื้อ…” โดมินิกนาบปากร้อนผ่าวลงมาประกบปากอิ่มเต็ม จูบสกัดเสียงร้องขัดขืนไม่ให้เล็ดลอดออกไป สายตาคมดุจพญาเหยี่ยวมองกวาดไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าร่างงาม ที่เริ่มแดงเห่อไปทั้งตัวเพราะความเขินอาย ยืนกระมิดกระเมี้ยนหนีบขาเข้าหากัน มือสั่นเทายกปิดอกอิ่ม ใบหน้าสุกปลั่งเป็นลูกตำลึง
ร่างขาวนวลราวหยวกกล้วยตรงหน้า ทำให้เขามองนิ่งนานจนตาปรอย อารมณ์ดิบโหมกระพือขึ้น บังเกิดความต้องการทะลัก
