และวันที่ทั้งสองรอคอยก็มาถึงเสียที เอกสารสำคัญสองแผ่นถูกเลื่อนมาตรงหน้า ทั้งสองรีบหยิบปากกามาด้วยความไวและความตื่นเต้นดีใจ แต่เมื่อจะต้องเซ็นชื่อลงไปกลับชะงักด้วยกันทั้งคู่บอกตามตรงว่ารู้สึกใจหาย เหมือนบางอย่างที่อยู่ในชีวิตมาร่วมสองปีกำลังจะหายไป และไม่รู้จะมีโอกาสได้กลับเข้ามาอีกครั้งหรือไม่
“เซ็นได้เลยนะครับ” เสียงเจ้าหน้าที่พูดแทรกความคิดของคุณากรและพาขวัญขึ้น ทั้งสองคนหันมองหน้ากันอีกครั้ง และสิ่งที่เห็นในแววตาที่ฉายออกมาเพียงเสี้ยวนาทีคือความลังเล
“อย่าบอกนะว่าไม่กล้า อาลัยอาวรณ์ผมหรือไง จะเปลี่ยนใจไหมล่ะ ต่อสัญญาไปอีกปี” คำพูดเหมือนไม่มีอะไร แต่กลับมีความหวังซ่อนอยู่ลึกๆ ซึ่งแน่นอนว่าคนฟังไม่มีทางรับรู้
“ไม่มีทางย่ะ” สะบัดหน้าหนี ก้มลงเซ็นชื่อตัวเองลงไป
คุณากรใจหายแวบเมื่อเห็นพาขวัญยื่นเอกสารส่งคืนเจ้าหน้าที่ ชายหนุ่มจึงต้องเซ็นบ้าง
คิดว่าเขาอาลัยอาวรณ์เธอหรือไง ไม่มีทางเหมือนก
