ตอนที่ 14
อย่างนี้เรียกหึงใช่มั้ย
“ผมอิ่มแล้ว กลับกันเถอะ”
ปริญ กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ร่างสูงลุกขึ้นเตรียมเดินออกจากโต๊ะเมื่อเห็น ทั้งสองยังคุยกันอย่างสนิทสนม และเห็น มนชิดา เหลือบมองมาทางเขาก่อนจะขอตัวกับรุ่นพี่ แล้วรีบเดินตามออกมายังรถที่จอดไว้ด้านข้าง
ลุงฮวน ชายเจ้าของร้านมองกริยาดังกล่าวอยู่ไกลๆ และรีบถือถุงข้าวมันไก่ เดินตามทั้งคู่มาที่รถ
“มนเอาไปกินที่ห้องพักนะ เผื่อคุณปริญด้วย ถ้าอิ่มแล้วก็แช่ตู้เย็นไว้มาเวฟกินวันหลังก็ได้ อันนี้ลุงไม่คิดเงินเพิ่ม”
มนชิดา หันกลับมามองชายชราวัยหกสิบปี ที่ตนคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก แววตาที่มองตนและส่งต่อไปยัง ร่างสูงโปร่งนั้นฉายความอ่อนโยนและล้ำลึกยิ่งนัก
“ขอบคุณมากค่ะลุง ไม่ได้ค่ะๆนี่ค่าข้าวมันไก่”
เธอรับถุงข้าวมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะยื่นเงินให้เพิ่ม แต่ลุงฮวนก็ยังไม่ยอมรับเงินเพิ่ม
“ไม่เป็นไรๆ วันหลังพาคุณปริญมากินบ่อยๆนะ”
“ลุงรับเงินไปก่อนค่ะ
