#ฮอค์ว
มันยากนะ...การที่จะไม่ดึงคนที่เราคิดถึงมาตลอดเวลาที่เขาไม่อยู่และไม่มาให้เราเห็นหน้าเกือบสี่ปีเข้ามากอด มันยากที่จะห้ามใจตัวเองจริงๆแต่ผมกลับเลือกที่จะเดินออกมาเพียงเพราะว่าอะไรๆมันคงจะแย่ถ้าผมทำตามแต่หัวใจตัวเองโดยไม่ได้สนถึงความรู้สึกของอีกคน
ฟึ้บ...
"ทำไมคุณฮอว์คไม่เข้าไปทานข้าวครับ?"
"ผมไม่ค่อยหิวน่ะ"
"เมาเรือรึเปล่าครับ?"
"สงสัย...ผมรู้สึกเพลียๆ"
ผมตอบเลขาที่มาด้วยกันด้วยน้ำเสียงเพลียๆขณะที่มือตัวเองก็ยกขวดเบียร์ในมือขึ้นดื่มพร้อมกับสายตาที่มองไปที่สระน้ำตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ ที่ผมมาที่นี่ได้เพราะเรื่องงานที่ต้องมาประชุมและเพิ่งรู้เหมือนกันว่าเกาะนี้เป็นของพ่อน้ำหนาว ผมตกใจมากที่เจอเธอและก็อย่างที่ว่า...สำหรับผมเธอคงคิดว่าผมเป็นคนอื่นไปแล้ว
"ผมว่าคุณฮอว์คขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะครับประชุมงานพรุ่งนี้ส่วนตอนเย็นมีปาร์ตี้ริมทะเล"
"...ถ้าผมไม่ไปร่วมปาร์ตี้คงจะน่าเกลียดใช
