“เธอจะไม่เสียใจหรือเสียดายในภายหลังใช่มั้ยที่เลือกแบบนี้”
“อืม...จริงๆ ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกันนะคะ”
“เสียดาย...อะไรเหรอ” เขาถามเสียงเศร้า
“เสียดายที่หนูยังเรียนไม่จบไงคะ หนูก็เลยไม่สามารถดูแลคุณได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“แค่นั้นเองเหรอ” รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าเขาอีกครั้ง
“ก็แค่นั้นแหละค่ะที่หนูเสียดาย เฮ้อ...ทำไมหนูเกิดช้าแบบนี้นะ ถ้าเกิดเร็วกว่านี้สักสามปี ป่านนี้คงเรียนจบไปแล้วล่ะ”
“ถ้าเธอเกิดเร็วกว่านี้ บางทีเราอาจไม่ได้เจอกันก็ได้นะ”
“นั่นสินะคะ ทุกอย่างมันมีเวลาของมันจริงๆ จากนี้ไปเราก็มาช่วยกันทำทุกวินาทีให้มีความหมายกันนะคะ คุณไม่ต้องสนใจสิ่งที่อยู่ตรงท่อนล่างหรอกค่ะ เพราะว่าท่อนบนน่ะสำคัญและมีค่ามากกว่า นั่นก็คือหัวใจของคุณไงคะ แค่คุณยังรักหนูตลอดไปก็ดีที่สุดแล้ว”
กุลวุฒิพูดไม่ออก เพราะไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบายความรู้สึกที่เขามีต่อเธอได้ เขารักเธอ รักจนเกินรัก รักจนไม่
