“ใครว่าเล่นนี่ก็จูบจริงทั้งนั้น”
“คุณน่ะ”
“ก็ฉันรักเธอนี่ อยากกอดอยากจูบเธอแบบนี้ตลอดเวลาเลย”
“มัวแต่กอดกับจูบแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าวกันพอดีหรอกค่ะ”
“ก็ไม่ได้อยากกินข้าว แต่อยากกินเธอ” บอกแล้วก็ยื่นหน้ามาเหมือนจะจูบเธออีกหน แต่เธอก็รีบยกมือบางขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของเขาไว้ทัน
“หยุดเลยค่ะ ถ้ายังไม่เลิกหื่นหนูจะพากลับไปส่งบ้านนู้น ไม่ให้อยู่ด้วยแล้วนะคะ”
“ใจร้าย ไหนว่าไม่รังเกียจคนพิการแบบฉันไง ออกจากโรงพยาบาลไม่ถึงวันก็คิดจะไล่กันแล้ว”
“หนูไม่เคยรังเกียจคนพิการค่ะ แต่กลัวคนหื่นแล้วก็หิวข้าวต่างหากล่ะ ให้หนูไปทำกับข้าวก่อนนะคะ กินอิ่มคุณจะได้กินยาต่อไง”
“ก็ได้ งั้นขอต้มยำกุ้งแซ่บๆ เลยนะ”
“ได้เลยค่ะ” หญิงสาวหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ก่อนจะลุกจากตักหนาแล้วเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารสำหรับเที่ยงนี้
กุลวุฒินั่งยิ้มแล้วมองแม่ครัวตัวน้อยทำกับข้าวอย่างคล่องแคล่ว ช่วงนี้เขาต้องรับบทผู้ป่
