“นี่คุณทำบ้าอะไร คุณไม่มีสิทธิ์มาที่นี่”
พิชชาพูดผ่านไรฟันหน้าแดงจัดด้วยความโมโห แต่ก็เก็บอาการไว้สุดๆเพราะพนักงานหลายสิบคนกำลังมองอยู่
“เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟัง จะมอบดอกไม้ให้ผมไม่ใช่เหรอ ส่งมาสิ พนักงานมองกันใหญ่แล้ว”
พิชชามองไปรอบๆ เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ พนักงานกำลังจับจ้องเธอกับเขาอยู่ จนเธอต้องรีบยื่นช่อดอกไม้ให้เขา
“รับไปสิ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบตึง ดอกไม้ช่อใหญ่ในมือถูกยื่นไปข้างหน้า
แม้สีหน้าเธอจะฝืนยิ้ม แต่แววตากลับบอกชัดว่าเธอไม่ได้ยินดีเลยสักนิด
“เอ่อ คุณพิ้งคะ”
เสียงกระซิบของจิตราเลขาสาวดังขึ้นเบาๆข้างหู
“คุณลืมกล่าวอะไรไปรึเปล่าคะ”
พิชชาชะงักไปชั่วครู่ เธอสูดหายใจลึก
ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับโจฮันอีกครั้ง
แล้วเอ่ยประโยคที่เธอเคยซ้อมไว้เพื่อพูดกับโจเซฟ แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสิ่งที่เธอจำต้องพูดกับคนที่เธอไม่อยากแม้แต่จะสบตา
“ยินดีต้อนรับคุณโจฮันสู่บริษัทของเรา”
