“อืม”
เสียงครางเบาๆ ดังลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม ขณะที่ร่างบอบบางขยับตัวเล็กน้อยภายใต้ผ้าห่มผืนหนา
ความปวดเมื่อยที่แล่นไปทั่วร่าง ทำเอาเธอหลับตาแน่นอีกครั้งอย่างอ่อนล้า
แพขนตางอนกระพริบช้าๆ
ราวกับร่างกายยังคงนอนไม่เต็มอิ่ม
‘ถ้านี่เป็นเตียงในห้องตัวเอง ฉันคงนอนต่อ’
กลิ่นของเขายังลอยอบอวลอยู่เต็มห้อง
เธอกวาดตามองรอบๆอย่างระแวดระวัง
ไม่มีร่างสูงของโจฮันอยู่ภายในห้อง
“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก ”
เธอพึมพำเสียงเบามองดูโต๊ะข้างเตียง มีชุดทำงานสีสุภาพสำหรับผู้หญิงพับไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมกระดาษโน้ตใบเล็กที่เขียนด้วยลายมือเขาว่า
“ชุดคุณ ”
พิชชาถอนหายใจแรงอย่างขัดใจ ก่อนดันตัวลุกขึ้นนั่ง
เธอแทบกัดฟันตอนเหยียบเท้าลงบนพื้น เพราะแม้แต่แผ่นหลังและสะโพกก็ยังรู้สึกระบมไปหมด
‘เขามัน ป่าเถื่อนที่สุด’
เมื่อแต่งตัวเสร็จ เธอเดินไปเปิดประตูหมายจะออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด
แต่สิ่งที่เห็นทำเอาเธอชะ
