“นี่!! ฉันถามคุณจริงๆนะ”
เสียงเล็กดังแผ่วเบาอยู่บนแผ่นหลังกว้างที่ยังเดินทอดน่องอย่างมั่นคง
“คุณเป็นมาเฟียจริงๆใช่ไหม”
โจฮันหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ทำไม ผมโหดไม่พอเหรอ”
พิชชาเงียบไปครู่ ก่อนจะหลุดหัวเราะเบาๆ แล้วซบแก้มลงบนบ่าของเขาเหมือนเดิม
“เปล่า คุณไม่เหมือนพี่ชายคุณเลย”
เสียงของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “คุณไม่น่ากลัว”
ร่างสูงชะงักเล็กน้อย
แต่ไม่ได้หันกลับมา โจฮันเดินต่อไปเงียบๆ ท่ามกลางแสงไฟสลัวจากโคมข้างสะพาน
ผ่านไปไม่นาน เขาจึงพูดขึ้นเสียงเรียบ
“ผมก็ร้ายเหมือนมาเฟียทั่วไปนั่นแหละ แต่ดีแค่กับคุณ”
คำพูดนั้นทำให้พิชชานิ่งไป หัวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว
เธอยิ้มออกมา ทั้งซบบนไหล่กว้าง
“แล้วถ้าวันนึงฉันทำคุณผิดหวัง หรือว่าทำคุณเสียใจละ คุณจะสั่งฆ่าฉันรึเปล่า ”
โจฮันหัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอ็นดู
เขายกมือขึ้นลูบเส้นผมนุ่มของเธอแผ่วเบา ราวกับปลอบเด็กที่เพ้อเจ้อไม่หยุด
“ค
